Ο αγαπημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης σε μία εξομολόγηση από καρδιάς για τη μάχη του στη μονάδα εντατικής  θεραπείας και την μοναξιά του covid -19, με αφορμή την παράσταση «Βαβυλωνία» στην οποία πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί. 

Της Σοφίας Αποστολίδου

Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι συνυφασμένοι με την υποκριτική τέχνη. Ένας από αυτούς είναι και ο Τάκης Χρυσικάκος, ένας από πιο αγαπητούς και ταλαντούχους ηθοποιούς, που έχουν αναμετρηθεί με τους πλέον απαιτητικούς ρόλους, όχι μόνο στο θεατρικό σανίδι, αλλά και στην μικρή και στην μεγάλη οθόνη.Ο Τάκης Χρυσικάκος σε κερδίζει με το ταλέντο του στη σκηνή και με την φυσική του ευγένεια και τις απόψεις του για την τέχνη και τη ζωή.Μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και τις συμβουλές του σπουδαίου δασκάλου του, Καρόλου Κουν, αλλά και πώς κατάφερε να νικήσει το θάνατο-και μάλιστα δύο φορές.Μοιράστηκε το πόσο δύσκολο ήταν το συναίσθημα της απόλυτης μοναξιάς που βίωνε νοσηλευόμενος στις μονάδες εντατικής θεραπείας covid, αλλά και το πώς ένιωσε, όταν κατά τη δύσκολη εκείνη μάχη έγινε αποδέκτης υβριστικών μηνυμάτων, καθώς αν κι εμβολιασμένος νόσησε και χρειάστηκε να νοσηλευτεί στην εντατική. Τέλος, μοιράστηκε με τη Vwoman τις σκέψεις του για την υπέροχη παράσταση  «Βαβυλωνία», στην οποία όχι  μόνο πρωταγωνιστεί υποδυόμενος τον Ανατολίτη, αλλά ταυτόχρονα σκηνοθετεί προσφέροντας μία νέα πιο σύγχρονη ματιά στο πάντα επίκαιρο έργο του Δημητρίου Βυζάντιου.

Πώς προέκυψε το θέατρο στη ζωή σας;

Όπως συμβαίνει και στους περισσότερους  ηθοποιούς, έτσι συνέβη και σε εμένα: ήταν κάτι που προέκυψε τυχαία. Ήθελα να γίνω εμποροπλοίαρχος, αλλά  δεν πρόλαβα τις εξετάσεις.Έτσι, σκέφτηκα να φοιτήσω σε δραματική σχολή. Το ανέφερα στον πατέρα μου και εκείνος ως ευγενής και καλός άνθρωπος που ήταν, δεν μου έφερε αντίρρηση. Τελικά, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη σχολή του Καρόλου Κουν.Τα πράγματα στη συνέχεια εξελίχτηκαν γρήγορα για εμένα. Αρχικά πήγαμε με το «Θέατρο Τέχνης» σε δύο  Φεστιβάλ στην Αγγλία, όπου έπαιξα στους «Όρνιθες» και στους «Πέρσες».Ακολούθησε το «Μήνυμα» της Λούλας Αναγνωστάκη, όπου ερμήνευσα τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον «Αντώνιο».

Σίγουρα είναι μεγάλο σχολείο για έναν ηθοποιό να φοιτά πλάι στον σπουδαίο θεατράνθρωπο,Κάρολο Κουν. Ποια είναι η συμβουλή του σπουδαίου δάσκαλου του θεάτρου, που κρατάτε σαν πυξίδα στην καλλιτεχνική σας πορεία;

Ο Κουν συνήθιζε να λέει ότι: «Τρία πράγματα κάνουν μία παράσταση πετυχημένη:Δουλειά! Δουλειά! Δουλειά!» Είναι η τριβή με το θέατρο και τους μεγάλους ρόλους που σε κάνουν καλό ηθοποιό! Τελειώνοντας τη σχολή κλήθηκα να ανταποκριθώ σε ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου. Ερμήνευσα τον “Δημήτριο” στο «Όνειρο καλοκαιρινής Νυκτός».Στο θέατρο πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με μεγάλα κείμενα, διαφορετικά δεν μπορείς να εξελιχθείς υποκριτικά.

Είναι γεγονός πως ήρθατε αντιμέτωπος με πολλούς και σπουδαίους ρόλους. Αυτή τη σεζόν στην παράσταση «Βαβυλωνία», που ανεβαίνει από το Κ.Θ.Β.Ε. έχετε διττό ρόλο, καθώς υποδύεστε τον Ανατολίτη, αλλά ταυτόχρονα υπογράφετε και σκηνοθετικά την παράσταση. Ποια είναι  η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός όταν σκηνοθετεί ταυτόχρονα και την παράσταση;

Η «Βαβυλωνία» ξεκίνησε το ταξίδι της πέρσι. Όμως, λόγω των ιδιαίτερων υγειονομικών συνθηκών  και της αναγκαστικής επιβολής του  lockdown “ανέβηκε” για ελάχιστες παραστάσεις. Έτσι, είχαμε τον χρόνο να την δουλέψουμε ακόμα περισσότερο.Αν και μαθητής του Καρόλου Κουν, είμαι της σχολής «Βολανάκη». Για εμένα η σκηνοθεσία γίνεται πάνω στο κείμενο του έργου. Ο καμβάς είναι το κείμενο πάνω στο οποίο παρεμβαίνω. Φροντίζω όμως πάντα να μην αλλοιώνεται το νόημά του και να μην οδηγούνται οι θεατές σε άλλα συμπεράσματα, απλά κάνω το κοινό να δει το έργο μέσα από τα μάτια της σημερινής εποχής. Στο σημείο αυτό, πρέπει να αναφέρω ότι η «Βαβυλωνία» έχει δύο γραφές. Την πρώτη που συνέγραψε ο Δημήτριος Βυζάντιος το 1836, πιθανότατα χωρίς να έχει δει ποτέ θέατρο  στη ζωή του, και είναι μια γραφή πολύ κινηματογραφική, καθώς έχει γρήγορη εναλλαγή  σκηνικών, κάτι που δεν είναι εφικτό σε μία θεατρική παράσταση. Η δεύτερη και μεταγενέστερη γραφή είναι σαφώς πιο θεατρική. Σκηνοθετικά κράτησα τη δεύτερη γραφή με τη δομή όμως της πρώτης, καθώς αυτό προσθέτει μία γρηγοράδα και φέρνει το κείμενο του Βυζάντιου, με αυτούσια τα νοήματά του, στο σήμερα. Γιατί, πλέον ο χρόνος στις μέρες μας τρέχει πραγματικά πολύ γρήγορα.

Σίγουρα οι ρυθμοί έχουν αλλάξει, φαίνεται όμως ότι κάποια πράγματα μένουν διαχρονικά αναλλοίωτα. Τί είναι αυτό που κάνει τη «Βαβυλωνία» ,που έχει γραφτεί το 1836,να είναι ένα έργο τόσο επίκαιρο και στις μέρες μας;

Το νόημα της «Βαβυλωνίας» είναι διαχρονικό. Ο Δημήτριος Βυζάντιος τοποθετεί χρονικά το έργο του την πρώτη ημέρα της απελευθέρωσης της Ελλάδος, μετά τη  βύθιση του Οθωμανικού στόλου του Ιμπραήμ Πασά, στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Την ημέρα εκείνη, συναντιούνται σε ένα ταβερνάκι Έλληνες από διάφορες περιοχές και ο καθένας φέρνει μαζί του τις ιδιαιτερότητες του τόπου του και κυρίως τη ντοπιολαλιά του.Ξαφνικά, ξεκινάει μία διένεξη και ο λόγος που τσακώνονται μεταξύ τους οι συνδαιτυμόνες είναι λεκτικός, καθώς ο Αρβανίτης δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοεί ο Κρητικός όταν του λέει: «Ήρθατε και φάγατε τα “κουράδια” μας», δηλαδή τα πρόβατά μας. Έτσι, λοιπόν, τα πράγματα ξεφεύγουν, και  κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του ο Επτανήσιος Αστυνόμος, ο οποίος, όπως διαχρονικά συμβαίνει στην εξουσία, ενδιαφέρεται μόνο για το “γράμμα του νόμου” και όχι για την ουσία. Τον ενδιαφέρει μόνο να του απαντήσουν οι λοιποί παρευρισκόμενοι αν ήταν «mens rea»,εκ προμελέτης δηλαδή,κάτι που δεν μπορούν να κάνουν, καθώς δεν αντιλαμβάνονται τι τους λέει. Έτσι, καταλήγουν όλοι στο κρατητήριο, για να έρθει ο Διοικητής  και να τους απελευθερώσει επιπλήττοντας τον αστυνόμο.Tελικά, παρά τον αρχικό καυγά και τη διαφορετικότητά τους καταλήγουν όλοι να χορεύουν αγκαλιασμένοι και μονιασμένοι. Το διαχρονικό νόημα της  «Βαβυλωνίας» είναι η αποθέωση της διαφορετικότητας, καθώς και το πώς  συχνά η εξουσία κάνει τα πράγματα «μπάχαλο», ιδίως όταν προσκολλάται στο γράμμα του νόμου και όχι στην ουσία. Ξέρετε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Κάρολος Κουν όποτε μία παράσταση δεν πήγαινε καλά, την “κατέβαζε”, και “ανέβαζε” τη Βαβυλωνία. Έτσι, είχα την ευκαιρία να υποδυθώ στο «θέατρο Τέχνης», στην αρχή της πορείας μου τον Κύπριο, ενώ αργότερα, όταν “ανέβασα” τη Βαβυλωνία , υποδύθηκα τον Επτανήσιο- Αστυνομικό.

Με ποιόν από τους  τρεις χαρακτήρες που έχετε υποδυθεί έχετε τα περισσότερα κοινά;

Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο και με τους τρεις!Αυτή τη σεζόν υποδύομαι τον “Ανατολίτη”,είναι ένας χαρακτήρας, με τον οποίο έχω πολλά κοινά και μου αρέσει πολύ ως άνθρωπος,γιατί είναι γλεντζές, χαρούμενος.Έχω αγαπήσει, όμως, και τον Επτανήσιο Αστυνόμο, παρ’ όλο που δεν έχω καμία σχέση μαζί του ως χαρακτήρας. Αγάπησα όμως,αυτή την κούφια αλαζονεία που έχει και που στο τέλος αναγκάζεται να την “πατήσει”.Σκεφτείτε πως ένας από τους πλέον αγαπημένους θεατρικούς χαρακτήρες που έχω ερμηνεύσει είναι ο «Ιαγός» στον «Οθέλλο», ένας άνθρωπος που ότι αγγίζει κυριολεκτικά πεθαίνει.

Μιλώντας για θάνατο και έχοντας μιλήσει ανοιχτά για το πόσο κοντά ήρθατε στον θάνατο, πριν από λίγο καιρό, όταν αν και εμβολιασμένος νοσήσατε σοβαρά από κορονοϊό, θέλω να σας ρωτήσω τι έχετε κρατήσει από αυτή σας την περιπέτεια;

Κατά την περίοδο του lockdown συνέχιζα να δημιουργώ. Είχα παρουσιάσει διαδικτυακά σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε την επαφή του κοινού με το θέατρο, τη ” Σονάτα του Σεληνόφωτος”, σε δική μου ερμηνεία και σκηνοθεσία. Ο  κορονοϊός με βρήκε στις πρόβες για το έργο «Το ταξίδι μιας μεγάλης ημέρας, μες στη νύχτα».Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία.  Τηρώντας το πρωτόκολλο έμεινα σπίτι και δεν πήγα στο νοσοκομείο εγκαίρως, παρά μόνο όταν η νόσος είχε προχωρήσει αρκετά και νοσούσα ήδη με βαριά πνευμονία. Στη συνέχεια, προέκυψε και κάποια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, και έτσι χρειάστηκε να νοσηλευτώ έξι εβδομάδες και μάλιστα στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Γλίτωσα κυριολεκτικά «Παρά τρίχα», αν και είχα κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου. Όμως, εξαιτίας ενός χρόνιου νοσήματος δυστυχώς δεν είχα αναπτύξει αντισώματα. Ήταν δική μου ευθύνη το γεγονός ότι δεν πήγα εγκαίρως στο νοσοκομείο και αυτό είναι κάτι που κρατάω. Όπως, και το γεγονός ότι νίκησα το θάνατο! Έχω αναμετρηθεί δύο φορές με τον θάνατο και τον έχω νικήσει! Έτσι, δεν τον φοβάμαι πλέον και επικαλούμενος τον Επίκουρο λέω ότι: «Απλά  όταν θα έχει συμβεί εγώ δεν θα είμαι εκεί!»

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της μεγάλης αυτής περιπέτειας που βιώσατε;

Αυτό που ήταν το πιο τρομακτικό είναι πως  όταν νοσείς και νοσηλεύεσαι με covid-19 είσαι απολύτως μόνος σου τις δύσκολες αυτές στιγμές! Όσο σοβαρή και αν είναι η κατάσταση της υγείας σου, δεν μπορείς να δεις τους δικούς σου, ούτε καν για να τους αποχαιρετήσεις. Υπήρξαν άνθρωποι που έφυγαν μόνοι. Ακόμα και οι γιατροί και οι νοσηλευτές φορούν τις ειδικές στολές προστασίας, επομένως δεν βλέπεις καν το πρόσωπο τους. Νιώθεις και είσαι τελείως μόνος! Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, είχαν έρθει από την Αθήνα και όμως δεν μπορούσαν να με δουν και να τους δω! Είχα μόνο το κινητό μου τηλέφωνο και προς έκπληξή μου διαπίστωσα πως  εκείνες τις στιγμές που έδινα μάχη για τη ζωή μου, υπήρχαν  κάποιοι άνθρωποι που με έβριζαν και μου έστελναν μηνύματα στους λογαριασμούς μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ευχόμενοι το θάνατο μου, απλά και μόνο επειδή ήμουν πλήρως εμβολιασμένος και νόσησα και εκείνοι “αρνητές” του εμβολίου!!!

Θα πρέπει να ήταν άκρως σοκαριστικό να βλέπετε ότι άνθρωποι που δεν γνωρίζετε καν εύχονται με τόσο μένος το κακό σας. Πώς αντιδράσατε σε αυτά τα μηνύματα;

Δεν αντέδρασα καθόλου! Δεν απάντησα καν! Γιατί, αν απαντήσεις με κακία, δημιουργείς κακία! Σκέφτηκα μόνο γιατί τόσο μένος. Ξέρετε, η  διακίνηση ψευδών και στρεβλών ειδήσεων στο διαδίκτυο, είναι τελικά η νόσος της εποχής. Διερωτήθηκα τι θα γινόταν αν υπήρχε internet στην εποχή της πενικιλίνης, σκεφτείτε τί θα έγραφαν και τότε…Εγώ ζω, χάρη στην επιστήμη, καθώς ήρθα αντιμέτωπος πριν πολλά χρόνια με ένα σοβαρό νόσημα, το οποίο διαχειρίζομαι χάρη στην επιστήμη. Λέω, λοιπόν σε όλους όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν, πως αν νοσήσεις από κορωνοϊό και νοσηλευτείς  μόνος και στο νοσοκομείο σε περιμένει απίστευτη μοναξιά. Καλώ, λοιπόν, όλους τους ανθρώπους να ακούσουν την επιστήμη και να εμβολιαστούν, γιατί, η ελευθερία η δική σου δεν μπορεί να είναι ο θάνατος ο δικός μου.

 

INFO:

Συντελεστές

Δραματουργική επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Τάκης Χρυσικάκος
Σκηνικά- Κοστούμια: Σάββας Πασχαλίδης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Χορογράφος: Γιώργος Σοφιανίδης
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας
Βοηθός σκηνοθέτη/ σκηνογράφου/ ενδυματολόγου: Τατιάνα Νικολαΐδου
Β’ βοηθός σκηνογράφου/ ενδυματολόγου: Χαρά Αργυρούδη
Βοηθός Φωτιστή: Στάθης Φρούσσος
Οργάνωση Παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη

Παίζουν: Τάκης Χρυσικάκος (Ανατολίτης), Κοσμάς Ζαχάρωφ (Αστυνόμος), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Λογιότατος), Κώστας Ίτσιος (Πελοποννήσιος), Ηλίας Μπερμπέρης (Χιώτης), Δημήτρης Παλαιοχωρίτης (Λοκαντιέρης), Αλέξανδρος Μούκανος (Αρβανίτης), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Κρητικός), Βασίλης Παπαδόπουλος (Κύπριος), Λευτέρης Λιθαρής (Γραμματέας αστυνόμου), Γιώργος Σφυρίδης (στρατιώτης).

Πληροφορίες

Μονή Λαζαριστών- Σκηνή Σωκράτης Καραντινός (Κολοκοτρώνη 25- 27, Σταυρούπολη)
Πρεμιέρα: Σάββατο 23 Οκτωβρίου, 21.00
Ημέρες και Ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00
Διάρκεια: 100 λεπτά – Χωρίς διάλειμμα
Προπώληση:www.ntng.gr |VIVA.GR | 11876 |WIND
Κεντρικό Εκδοτήριο Βασιλικού Θεάτρου:
Δευτέρα – Παρασκευή (08:30-21:30)
Εκδοτήριο ΚΘΒΕ Πλατείας Αριστοτέλους:
Δευτέρα- Παρασκευή (11:00-19:00)
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 13€
Εκπτωτικό Εισιτήριο 8€ (θέσεις Α’ εξώστη, Φοιτητικό) – Θέσεις Β’ Εξώστη 5€
Άνεργοι: 5€

Ομαδικό Εισιτήριο 8€ (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων). Απαραίτητη η προαγορά των εισιτηρίων, κατόπιν τηλεφωνικής κράτησης (Δευτέρα- Παρασκευή, πρωινές ώρες τηλ.: 2315200012).

Πληροφορίες: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος |www.ntng.gr |Τ. 2315 200 200