Ο αγαπημένος ηθοποιός με αφορμή τη συγκλονιστική παράσταση «Η μηχανή του Τούρινγκ», στην οποία θα τον απολαύσουμε από την Τετάρτη 5 έως και την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στο θέατρο «Αριστοτέλειο»,  μιλάει για την πατρότητα και την αναμέτρηση με τον Άλαν Τούρινγκ και αποκαλύπτει όλα όσα θα μας συγκλονίσουν στον «Σασμό» που φέτος θα ρίξει αυλαία.

Της Σοφίας Αποστολίδου

Ένας άνθρωπος γεμάτος φως και ταλέντο. Γλυκός, συγκροτημένος, χαρισματικός, ευγενής είναι μόνο μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τον Ορφέα Αυγουστίδη. Το υποκριτικό του ταλέντο είναι αδύνατο να μην σε κερδίσει, καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει υποδυθεί μία σειρά από αντικρουόμενους ρόλους, πάντα το ίδιο εντυπωσιακά. Το ήθος του είναι εκείνο που τον κάνει να ξεχωρίζει, καθώς η ευγένεια και ο πνευματώδης, πολυδιάστατος τρόπος σκέψης του, σε κάνουν να μην χορταίνεις τη συζήτηση μαζί του. Συνομιλήσαμε ενώ ο Ορφέας Αυγουστίδης βρισκόταν σε ένα παιδικό πάρτι, συνοδεύοντας τη σύζυγο και τον μικρό Αχιλλέα, επομένως η συζήτηση δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει με αναφορές στον ρόλο του πατέρα, που τόσο απολαμβάνει και ομολογουμένως του πάει πάρα πολύ. Λίγο πριν βρεθεί στην πόλη μας, για να τον απολαύσουμε σε ένα από τους πλέον καθηλωτικούς μονολόγους των τελευταίων ετών, που συγκλόνισε κριτικούς και κοινό, τη «Μηχανή του Τούρινγκ»- που αναφέρεται στις τελευταίες ώρες του πατέρα της τεχνολογίας IoT Άλαν Τούρινγκ, του ανθρώπου που αν και έσωσε εκατομμύρια ανθρώπους σπάζοντας τον κώδικα των Ναζί, η ανθρωπότητα τού έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο καταδικάζοντάς τον- ο Ορφέας Αυγουστίδης μπαίνει στο μυαλό του Άλαν Τούρινγκ, εκμυστηρεύεται στη Vwoman τις πιο μύχιες σκέψεις του και αποκαλύπτει για τις απώλειες που θα μας συγκλονίσουν στον «Σασμό».

Θα ήθελα να σας γυρίσω λίγο πίσω στο χρόνο και να σας ρωτήσω αν έχοντας μεγαλώσει με δύο γονείς γνωστούς ηθοποιούς είχε περάσει ποτέ από το μυαλό σας η σκέψη να μην γίνετε και εσείς ηθοποιός;

Αν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, σε αρκετά από αυτά θα κάνω κάτι γύρω από αυτό το επάγγελμα. Σε κάποιο μπορεί να είμαι διευθυντής φωτογραφίας. Σε κάποιο άλλο μπορεί να είμαι ηχολήπτης, σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, σεναριογράφος, πολύ πιθανόν να ασχολούμαι με το μοντάζ, να γράφω μουσική για ταινίες. Οπότε  κάπου το κάρμα γυρίζει γύρω εκεί, γιατί  είναι κάτι πολύ βαθιά ψυχικό που κρατάει αυτόν τον ατόφιο παιδικό ρομαντισμό που έχει να κάνει με την αφέλεια και το «άφημα» στη φαντασία σε πράγματα πιο απλοϊκά, ως προς την κατασκευή τους, αλλά  το ίδιο βαθιά και με την ίδια βαρύτητα. Για να μην φλυαρώ, νομίζω ότι ηθοποιός έγινα γιατί δεν έγινα σκηνοθέτης του σινεμά. Επειδή για κάποιο λόγο μπήκε μπροστά μου αυτή η επιλογή του ηθοποιού, ενώ είχα ήδη στοχεύσει κάπου άλλου. Τα πράγματα μου αποκαλύφθηκαν με μία ανατροπή που ούτε και εγώ περίμενα. Υπήρχε περίπτωση να μην γίνω ηθοποιός, αλλά τελικά δεν το απέφυγα. Ενώ σπούδαζα σκηνοθεσία και οι στόχοι μου ήταν ξεκάθαροι και μάλιστα σκόπευα να φύγω στο εξωτερικό, βρέθηκε μπροστά μου η υποκριτική. Ήταν ο  Νίκος Περράκης που μου πρότεινε να κάνω την ταινία. Έκανα την ταινία. Η ταινία πήγε καλά. Έπαιξα λίγο ακόμη. Ακολούθησε το θέατρο με ρόλους που δεν ήταν προφανείς, υπό την έννοια ότι όταν ξεκινάει ένας ηθοποιός, 20 χρονών με συμπαθητική μούρη, στο θέατρο θα τον πάρουνε να κάνει τους νεαρούς και τους ζεν πρεμιέ. Εγώ δεν ξεκίνησα καθόλου έτσι, ούτε στο θέατρο, ούτε στο σινεμά. Και έτσι μου δόθηκε η εντύπωση να ελπίζω ότι θα έχω ρόλους που θα με κάνουν να αλλάζω και να μετατοπίζομαι ενεργειακά και  ψυχικά και να μεταμορφώνομαι ανάλογα και τις περιστάσεις και τα ζητούμενα. Και εμένα αυτό πάντα μου άρεσε, από όταν ήμουν μικρός. Μου άρεσε ο  Γκάρι Όλντμαν. Μου άρεσαν αυτά που έκανε ο Τζόνι Ντέπ στη δεκαετία του 90, στις ταινίες του Τιμ Μπάρντον και του Τζίμ Τζάρμους.  Μου άρεσε γιατί όλο αυτό  είχε από πίσω ένα παιχνίδι και μία πάρα πολύ βαθιά συγκοινωνία με αυτό που είμαστε και δεν αλλάζει ποτέ, με την πυρηνική φύση της ύπαρξης μας.

Από την συζήτηση μας αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ αγαπάτε την κινηματογραφική σκηνοθεσία. Υπάρχει ως σκέψη το ενδεχόμενο, παράλληλα με την πορεία σας στην υποκριτική, να σκηνοθετήσετε κάποια στιγμή και  μία κινηματογραφική ταινία;

Το ότι μπορεί να κάνω  μια ταινία για το σινεμά υπάρχει ως ενδεχόμενο . Το να γίνω όμως επαγγελματίας σκηνοθέτης στον κινηματογράφο είναι δύσκολο, γιατί η Ελλάδα δεν έχει χώρο για πολλά τέτοια όνειρα. Δεν υπάρχουν σκηνοθέτες που πραγματικά ζούνε κάνοντας αποκλειστικά ταινίες για το σινεμά και βιοπορίζονται αποκλειστικά από αυτό. Είναι πιο δύσκολο στην Ελλάδα και αυτό κάνει πολλούς  που αγαπούν τον σινεμά να σκέφτονται και πιο ευέλικτα. Αλλά δεν αποκλείεται να κάνω μια ταινία για το σινεμά. Όμως,  δε βιάζομαι να προσθέσω μία ακόμα ιδιότητα στο όνομά μου. Η ιδιότητα μου πλέον είναι πολύ ξεκάθαρη και είναι εκείνη του πατέρα και του συντρόφου.

Ως ένας νέος πατέρας, ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει ο τόσο σημαντικός ρόλος αυτός;

Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει ο ρόλος του πατέρα είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν αυτό που κάνεις είναι το σωστό. Θα πρέπει απλώς, πολύ γενναία, να παίρνεις κάποιες αποφάσεις, παραμερίζοντας τους εγωισμούς ώστε να βλέπεις πιο καθαρά. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλη πρόκληση. Θέλει γενναιότητα, νηφαλιότητα και μία τρομερή εγρήγορση, καθώς στην ουσία δεν υπάρχει κάποιο μέτρο καλού και κακού. Τα μέτρα ορίζονται από το κοινωνικό μας περιβάλλον, λίγο πιο έξω από την κοινωνία και ακόμα πιο έξω από τα σήματα που παίρνουμε από την κουλτούρα. Αλλά δεν υπάρχει κάποιο  αντικειμενικό μέτρο για το τι είναι σωστό και καλό. Ο καθένας μας προτείνει κάτι διαφορετικό  για το μεγάλωμα των παιδιών. Πράγματα που έκαναν παλιά, σήμερα λέμε ότι είναι λάθος. Τώρα είναι η μέθοδος «Μοντεσόρι». Αργότερα μπορεί να πούνε ότι η «Μοντεσόρι» δεν είναι σωστή, γιατί κανένας δεν κατάφερε να την εφαρμόσει σωστά και όλοι την παρερμηνεύουν, με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν παιδιά που δεν έχουν όρια. Φέρνω παραδείγματα, ενδεχομένως λίγο πρόχειρα για να αναφέρω ότι το να κάνεις κάτι που ξέρεις ότι έχει τόσο μεγάλη επίδραση και επίπτωση στη ζωή ενός ανθρώπου και του περίγυρού του για πάντα και να μην είσαι και 100% σίγουρος αν αυτό που κάνεις είναι σωστό ή όχι αυτό είναι από μόνο του είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Και για αυτό πρέπει να είσαι δίκαιος και να είσαι σε εγρήγορση. Πάνω από όλα όμως θα πρέπει να είσαι σίγουρος για τις αξίες σου γιατί αυτές είναι που θα σε οδηγήσουνε.

Αναφερθήκατε στο πώς αλλάζει η θεώρηση για το καλό και το κακό ανά εποχή. Στον καθηλωτικό μονόλογο «Η μηχανή του Τούρινγκ» στον οποίο θα σας απολαύσουμε από την Τετάρτη 5 μέχρι και την Κυριακή 9  Οκτωβρίου, στο θέατρο Αριστοτέλειο, υποδύεστε τον Άλαν Τούρινκ, έναν άνθρωπο στον οποίο αν και  η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά, καθώς η ανακάλυψη του έσωσε πολλούς ανθρώπους και έκρινε την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,  τιμωρήθηκε για μια προσωπική του επιλογή που εκείνη την εποχή θεωρούταν μη αποδεκτή.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έσωσε εκατομμύρια ανθρώπους όταν έσπασε τον κώδικα των Ναζί.  Ωστόσο, για την εποχή εκείνη και για  εκείνο το καθεστώς, για την κυβέρνηση  για το «Στέμμα»,  θεωρούταν η επιλογή του εγκληματική πράξη, η οποία καταδικαζόταν με τιμωρία.

Τιμωρήθηκε λοιπόν για την προσωπική του ζωή και χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες μέχρι ο Steve Jobs να του αποδώσει ένα φόρο τιμής, βάζοντας το δαγκωμένο μήλο, με το οποίο αφαίρεσε τη ζωή του- δαγκώνοντας το αφού το είχε εμποτίσει με κυάνιο- ως σύμβολο της Apple.

Έτσι λέγεται. Ότι το σήμα της Apple είναι ένας φόρος τιμής στον άνθρωπο αυτό. Πρόκειται βέβαια για έναν αστικό μύθο, καθώς ανοιχτά η Apple δεν  έχει αποδεχτεί ότι το δαγκωμένο μήλο είναι προς τιμήν του Άλαν Τούρινγκ. Πως θα μπορούσε εξάλλου να  το πει ανοιχτά, μία εταιρεία που ξεκινούσε και ήθελα να κατακτήσει τον κόσμο, ότι βάζει ως σημαία  της έναν άνθρωπο με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και όλα αυτά τη δεκαετία του 80. Πόσο μάλιστα όταν τη δεκαετία εκείνη δεν ήταν ακόμα γνωστή η συμβολή του Τούρινγκ στην ανθρωπότητα, παρά μόνο στα μαθηματικά και στους υπολογιστές.  Υποτίθεται ότι ήτανε κρατικό μυστικό η συμμετοχή του Τούρινγκ στην ομάδα «Μπλέτσεϊ Παρκ». Στην οποία αργότερα ο Τούρινγκ πήρε τη θέση του διευθυντή όταν κατάφερε και  έσπασε τον κώδικα τον Ναζί. Οπότε σε σχέση με τον Στηβ Τζόμπς και την εταιρεία του είναι κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί αλλά είναι φως φανάρι, ότι μία τόσο μεγάλη εταιρεία έχει τιμήσει τον «πατέρα» των ηλεκτρονικών υπολογιστών με αυτό τον τρόπο. Και έτσι με αυτόν τον τρόπο ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων έχει στην τσέπη του τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να διαπράξει ο Τούρινγκ την αυτοχειρία.

Τι σας έκανε  να  θέλετε αναμετρηθείτε με την προσωπικότητα αυτή, στον μονόλογο «Η μηχανή του Τούρινγκ», που ομολογουμένως έχει εντυπωσιάσει τους κριτικούς και έχει μαγέψει το κοινό, αφού σχεδόν κάθε παράσταση είναι sold out;

Ήταν μία ιδέα που είχε ο Οδυσσέας Παπασπηλιώπουλος να δούμε αυτό το έργο. Το έργο αυτό ανεβαίνει στο Παρίσι για πολλά χρόνια και έχει κατακτήσει  πολλά βραβεία ενώ παράλληλα είναι sold out σχεδόν σε κάθε παράσταση. Στη Γαλλία ο ίδιος ο συγγραφέας υποδύεται τον Τούρινγκ, αλλά το έργο δεν είναι μονόλογος. Παίζουν δύο ηθοποιοί και σε κάποια «ανεβάσματα» του έργου τρεις ή τέσσερις ηθοποιοί. Γιατί έχει και άλλους χαρακτήρες μέσα αυτό το έργο. Η ιδέα του Οδυσσέα ήταν να προσεγγίσουμε αυτόν το χαρακτήρα σε έναν μονόλογο, μπαίνοντας περισσότερο στο μυαλό του και στις τελευταίες του στιγμές και ήταν αυτό που με έκανε να θέλω να αναμετρηθώ με τον Τούρινγκ. Και όταν αναφερόμαστε στις τελευταίες του στιγμές ο ορισμός είναι λίγο αόριστος. Το τελευταίο λεπτό ο χρόνος και οι μνήμες είναι συγκεχυμένες και εκείνη τη στιγμή ο χρόνος διαστέλλεται. Το τελευταίο λεπτό της ζωής του πιθανόν κάποιος να μπορεί να σκεφτεί χιλιάδες πράγματα. Μέσα σε εκείνο το τελευταίο δευτερόλεπτο τον χρόνο τον βιώνεις διαφορετικά. Αυτή η ιδέα του Οδυσσέα και αυτή η πρόκληση να φτιάξουμε με αυτόν τον τρόπο ένα μονόλογο για τα πράγματα που συμβαίνουν στο μυαλό του και τα φέρνει μπροστά στα μάτια του και να προσπαθεί να τα ξαναζήσει προκειμένου να συνδεθεί, να ξεχαστεί να συμφιλιωθεί με το παρελθόν, να συγχωρεθεί και να συγχωρήσει τον εαυτό του, ήταν εκείνα που μας έδωσαν την τελική ώθησή να βουτήξουμε σε αυτό το έργο. Να το διασκευάσει ο Οδυσσέας με αυτόν τον τρόπο. Να το δουλέψουμε με την ησυχία μας, θα πω, γιατί ξεκινήσαμε μέσα στη δεύτερη καραντίνα. Και τελικά να καταφέρουμε με τη βοήθεια της Prime Entertainment, των παραγωγών μας και του Μιχάλη Αδάμ, ο οποίος έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μας, αλλά πίστεψε τόσο πολύ στο έργο, να το ανεβάσουμε σε ένα μεγάλο κεντρικό θέατρο καθημερινά.

Ήταν ένα όνειρο, στο οποίο ρουφήξαμε κάθε βήμα του. Και το ότι ο κόσμος το αγκαλιάζει και το υποδέχεται έτσι και ταξιδεύει και συγκινείται και γνωρίζει τον Τούρινγκ είναι κάτι που μας συγκινεί. Βλέπω ανθρώπους που έρχονται για δεύτερη και τρίτη φορά, φέρνουν και άλλους  μαζί τους και έρχονται για να δουν κάτι διαφορετικό τη δεύτερη φορά. Ξέρετε, όταν ένας θεατής παρακολουθεί ένα έργο για δεύτερη φορά, η κατασκευή απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται. Όταν σου λένε ότι τη δεύτερη φορά το έργο τους φάνηκε ακόμα καλύτερο και τη δεύτερη φορά μπήκαν ακόμα πιο μέσα στο κείμενο. Όταν σου λένε: «Άκουγα το κείμενο καλύτερα γιατί ήξερα τι θα δω και έφυγα πιο μέσα στη ιστορία», τότε αυτό το πράγμα είναι ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις και λες άξιζε τον κόπο η κάθε σταγόνα ιδρώτα και η κάθε στιγμή κούρασης.

 Δεν είναι τυχαίο ότι ήσασταν sold out σε όλες τις παραστάσεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης ανυπομονεί να δει αυτή τη συγκλονιστική παράσταση, η οποία όπως μου αναφέρατε, μας βάζει στο μυαλό του Άλαν Τούρινγκ λίγο πριν επιλέξει να φύγει από τη ζωή.  Βλέποντας μέσα στο μυαλό του, ποια ήταν η σκέψη που συγκρατήσατε και τι θα λέγατε ως Ορφέας στον Άλαν σε μια προσπάθεια να τον μεταπείσετε;

Δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω! Πραγματικά δεν είναι η στιγμή που μπορείς απλώς να πλησιάσεις κάποιον και να του ψιθυρίσεις κάτι στο αυτί. Θα μπορούσα να του πω: «Περίμενε να δεις! Περίμενε γιατί αυτά που ονειρεύεσαι θα συμβούν! Περίμενε! Γιατί θα προλάβεις να το δεις» . Ήταν 42 χρονών ο Τούρινγκ, όταν «έφυγε» το 1954 . Επομένως, θα έβλεπε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να νικούν τους ανθρώπους στο σκάκι. Θα προλάβαινε να το δει αυτό. Αλλά, νομίζω ότι ήξερε ότι θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Ήταν σίγουρος για αυτά που έλεγε.

Ήταν η αδικία που βίωνε τελικά που τον οδήγησε σε αυτή την πράξη;

Δεν ξέρω! Είναι ο τρόπος  που θέλουμε να δούμε εμείς κάποια πράγματα, γιατί μας διεγείρουν μία περιοχή που μας κάνουν πιο συναισθηματικούς. Είναι η ανάγκη που έχουμε να υπερασπιζόμαστε ή να θέλουμε να θίξουμε κάποια πράγματα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πόνος μπορεί να τον οδήγησε τον άνθρωπο σε αυτήν την πράξη.  Και αν όχι  ο πόνος, μπορεί να ήταν η  απελπισία. Και αν δεν είναι η απελπισία μπορεί να είναι και μία γενναία απόφαση που έχει να κάνει με τη μαχητικότητα, δηλαδή με τη μάχη. Να φύγει από τη ζωή, όχι επειδή δεν αντέχει να ζει, αλλά επειδή δεν αντέχει να ζει με αυτόν τον τρόπο. Ο Τούριγνκ θα μπορούσε απλά να φύγει από τη Μεγάλη Βρετανία. Δεν θα τον κυνηγούσε κανείς από ένα σημείο και μετά. Αλλά δεν το έκανε. Επέλεξε να φύγει και να το κάνει με αυτόν τον τρόπο. Ο Τούριγνκ είχε αρχίσει και να χάνει το μυαλό του από την ορμονοθεραπεία στην οποία είχε υποβληθεί, από ένα σημείο και μετά. Όχι υπό την έννοια του  να τρελαίνεται αλλά του να μην είναι τόσο διαυγής. Τα φάρμακα επίσης είχαν επηρεάσει και τις σωματικές του επιδόσεις, γιατί ο Τούρινγκ ήταν και  αθλητής, κάτι που δε συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους των θετικών επιστημών να έχουν επιδόσεις και σωματικά και πνευματικά. Ήτανε μαραθωνοδρόμος. Έκανε ποδήλατο. Έτρεχε συνεχώς.

 Διερωτώμαι αν ζούσε στο σήμερα ο Τούρινγκ θα είχε διαφορετική αντιμετώπιση, υπό την έννοια αν  τελικά με το πέρασμα των χρόνων έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι ή εξακολουθούμε να φερόμαστε το ίδιο σκληρά και άδικα;

Είναι κάτι που για να απαντηθεί σύντομα θα πρέπει να γίνω πολύ ρομαντικός είτε πω ναι, είτε πω όχι.  Ακόμα και αν απαντούσα «όχι» θα σημαίνει ότι έχουμε όλοι κάποια ιδανικά και ελπίδα στον κόσμο και  επίσης ότι ο κόσμος κινείται προς το καλό και μόνο κάποια εμπόδια υπάρχουν που τον κάνουν να χάνει τον δρόμο του και να γεννάει ασχήμια. Αλλά δυστυχώς είναι πολύ μεγάλο θέμα για να το απαντήσω τόσο εύκολα. Δεν έχω τόσο μεγάλη πίστη στην καλοσύνη της ανθρωπότητας. Ακόμα και  όταν υπερασπιζόμασταν πράγματα που είτε τόσο καιρό αδίκως μένανε κάτω από το χαλί, είτε οι εποχές δεν το επιτρέπαν να τα υπερασπιστούμε στο παρελθόν, κυρίως όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, ο τρόπος που επιλέγουμε να τα υπερασπιστούμε και το μέσο που επιλέγουμε να το κάνουμε δεν μας βοηθάει. Για παράδειγμα, το internet πιστεύω ότι καταπατά περισσότερα δικαιώματα από όσα υπερασπίζεται. Οπότε είναι μία πολύ περίεργη κουβέντα. Προσωπικά δεν μπαίνω ποτέ σε δημόσια αντιπαράθεση στα social για κανέναν απολύτως λόγο. Αλλά έχει τύχει να διαβάσω σχόλια που με προκαλούν ναυτία  με όλο αυτό που συμβαίνει εκεί. Σκέφτομαι ότι ο καθένας μπορεί να φύγει και να γυρίσει την πλάτη του σε αυτό που γράφει ο άλλος που σημαίνει ότι το πράγμα δεν οδηγεί σε μία λύση ποτέ. Από τη στιγμή που ξεκινάει εκεί, λύση δεν θα βρεθεί ποτέ. Μόνο βία και πόλεμος. Σαν δύο στρατοί που παλεύουν και  επιτρέπεται ο ένας να μαχαιρώσει τον άλλο αλλά δεν γίνεται πότε να σμίξουν.

Θα ήθελα να αλλάξουμε τελείως κλίμα κρατώντας όμως το σμίξιμο. Όλοι οι τηλεθεατές περιμένουν το σμίξιμο του «Αστέρη» και της «Αργυρούς» στον «Σασμό», ξέρω ότι είναι δύσκολο  να μας αποκαλύψετε πότε και αν αυτό θα συμβεί. Θα σας ρωτήσω όμως ποια από τις σκηνές που γυρίσατε και εμείς δεν έχουμε δει ακόμα σας συγκλόνισε περισσότερο;

Είμαστε περίπου 25 επεισόδια μπροστά. Δηλαδή στα γυρίσματα είμαστε περίπου στο επεισόδιο 30. Εσείς έχετε δει μέχρι το επεισόδιο 5. Έχουν γυριστεί πολύ δυνατές σκηνές. Το όμορφο με τον «Αστέρη» και την «Αργυρώ» είναι ότι η ιστορία τους έχει δημιουργηθεί μπροστά στα μάτια μας. Οι δύο άνθρωποι αυτοί συναντήθηκαν χωρίς παρελθόν και τώρα πλέον μιλάμε για μια πολύ βαριά ερωτική ιστορία με πολύ μαύρο παρελθόν που το έχουμε δει όλο να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Οπότε κάθε σκηνή που αναμετριούνται αυτοί οι δύο έχει από πίσω κάτι που δε λέγεται αλλά είναι εκεί. Έχουμε σκηνές που αυτοί οι δύο άνθρωποι διαχειρίζονται όλο αυτό το πράγμα που τους ενώνει και ταυτόχρονα όλο αυτό που τους χωρίζει. Αυτό είναι και το ωραίο σε αυτή τη δουλειά. Να έχεις κάτι που να είναι τόσο γεμάτο και ταυτόχρονα να μπορείς να πάρεις και τον κόσμο μαζί σου και να συντονιστεί με αυτό. Είναι κάποιες σκηνές που ο «Αστέρης» και η «Αργυρώ» αναμετριόνται με το παρελθόν και με το τώρα, αλλά και  με τα όρια που τους βάζουν οι πράξεις τους προς το παρόν τουλάχιστον. Εκείνο πάντως που μπορώ να σας αποκαλύψω είναι ότι  έρχονται πολύ συγκλονιστικές στιγμές. Επειδή φέτος θα ολοκληρωθεί η σειρά, από όσο γνωρίζω, θα δούμε σκληρά πράγματα.  Η πορεία όλων των χαρακτήρων θα έχει σιγά- σιγά τα τελικά και πολύ δύσκολα εμπόδια. Θα υπάρξουν και απώλειες που δεν θα αρέσουν σε κανέναν. Αλλά αυτή θα είναι η ιστορία του «Σασμού» και έτσι θα πρέπει να ολοκληρωθεί. Έτσι ξέρω μέχρι στιγμής  και έτσι ελπίζω να συμβεί. Ελπίζω δηλαδή στη γενναία απόφαση να πάμε εκεί που πηγαίνει αρχικά ο «Σασμός».  Σε μία ιστορία που έχει λύτρωση αλλά όχι με έναν τρόπο παραμυθένιο.

Αισθάνομαι ότι έχετε πολλά κοινά με τον «Αστέρη» που υποδύεστε στο «Σασμό» και αναφέρομαι κυρίως στον ολοκληρωτικό τρόπο με τον οποίο αγαπάει.

Ο «Αστέρης» έχει κάτι πιο μονοκόμματο. Δε σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί να δανείζεται τη φωνή μου και την όψη μου, επειδή είναι και ένα καθημερινό σήριαλ και θέλεις κάπως τα πράγματα να είναι οικεία. Δε σημάνει όμως ότι έχουμε κοινά. Ο «Αστέρης» έχει και μία εμμονή. Εγώ στην ηλικία μου δεν πιστεύω ότι μια αγάπη χωρίς παρελθόν μπορεί να  γεννήσει μία τέτοια απερισκεψία. Γιατί ο Αστέρης συνάντησε μία γυναίκα στο δρόμο και είπε τα διαλύω όλα, οικογένεια, ήθη, γυναίκα.. Τα σαρώνω όλα. Έτσι γράφτηκε. Αυτόν τον «Αστέρη» έπαιξα. Εκεί εγώ διαφωνώ εντελώς.  Προσωπικά δεν πιστεύω στην καρμική αγάπη με κλειστά μάτια και «όποιον πάρει ο Χάρος» . Γιατί δε κρατάει αυτό από μόνο του. Αλλά  είναι κάτι  που φαίνεται πως έχουμε ανάγκη να το βλέπουμε.

INFO:

 «Η Μηχανή του Τούρινγκ» με τον Ορφέα Αυγουστίδη

Πρεμιέρα: Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022 στις 21:00

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή & Κυριακή στις 21:00

Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00

Θέατρο Αριστοτέλειον

Εθ. Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη

Τηλέφωνο: 231 026 2051

Τιμές εισιτηρίων: προπώληση από 15€ – 25€

προπώληση https://www.viva.gr/tickets/theater/i-mixani-tou-tourignk-aristoteleion/

Διάρκεια: 90′

Συντελεστές:

Συγγραφέας: Benoit Soles

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Διασκευή: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Σκηνοθέτης: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Σκηνογραφία: Όλγα Μπρούμα

Κοστούμια: Όλγα Μπρούμα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Μουσική: Μαρίζα Ρίζου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Θάλεια Γρίβα

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Trailers: Άκης Πολύζος

Ερμηνεύει: Ορφέας Αυγουστίδης