Η εικαστικός Μαρία Κομπατσίαρη ανοίγει το σπίτι, το εργαστήριο της και τη καρδιά της στη Vwoman
Της Σοφίας Αποστολίδου
Λένε πως η ψυχή ενός καλλιτέχνη αποτυπώνεται στα έργα του. Στην περίπτωση της Μαρίας Κομπατσιάρη δεν περιμένεις τίποτα διαφορετικό από το να γνωρίσεις ένα υπέροχο άνθρωπο. Αν τα έργα της σε συναρπάζουν, η προσωπικότητά της σε μαγεύει.
Μας υποδέχτηκε στο σπίτι της και στο εργαστήριο της εκεί όπου εργάζεται για τις νέες εκθέσεις και projects. Μία από τις τελευταίες ατομικές εκθέσεις υπήρξε η εκπληκτική έκθεση «μολυβδόβουλα» που πραγματοποιήθηκε στο Βυζαντινό Μουσείου και την εγκαινίασε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αν και λόγω της πανδημίας, πολλές προγραμματισμένες εκθέσεις της αναβλήθηκαν εκείνη δεν σταματά να δημιουργεί και να ονειρεύεται τους χώρους που θα μπορούσε να παρουσιάσει τη δουλειά της.
Για την Μαρία Κομπατσιάρη κάθε υλικό αποτελεί πηγή έμπνευσης και του δίνει ζωή με ένα μαγικό τρόπο.
Παλιές χρυσοκέντητες κορδέλες που θα μπορούσαν να κοσμούν ιερατικά άμφια μετουσιώθηκαν σε «λάβαρα», ενώ μια σειρά μικρών διαστάσεων χαρτόνια μεταμορφώθηκαν σε έργα τέχνης που συνοδεύουν τα «Χαϊκού» της .Τα «Χαϊκού» ,όπως μας πληροφόρησε, είναι η μικρότερη ποιητική φόρμα στον κόσμο, ιαπωνικής προέλευσης με 17 συλλαβές σε σχηματισμό τριών στίχων. Τα ποιήματα, τα συνθέτει καθημερινά και τα αναρτεί σαν μια εικαστική καλημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στους διαδικτυακούς συνοδοιπόρους προσφέρει σταθερά φωτογραφίες από την υπέροχη θέα του μπαλκονιού της στο Θερμαϊκό.
Χάριν της τέχνης της έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Έργα της έχουν εκτεθεί σε κορυφαίους χώρους τέχνης σε όλο τον κόσμο, στη Γαλλία, στη Ιταλία (Ρώμη , Ραβένα, Νάπολη,)στην Ιαπωνία ακόμη και στη Λίμα του Περού και πάντα συγκινούν και αποσπούν διθυραμβικές κριτικές. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει ως καλλιτέχνη, είναι πως κινείται έξω από τα ακαδημαϊκά πρότυπα και τα έργα της έχουν ένα πολύ προσωπικό στοιχείο και τη σφραγίδα της μοναδικής προσωπικότητάς της.
Πότε καταλάβατε πως έχετε κλίση στη Τέχνη και πως αντέδρασε η οικογένεια σας όταν τους ανακοινώσατε πως θα ασχοληθείτε με την τέχνη επαγγελματικά;
Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου οι γονείς ήταν καλοί τεχνίτες. Ο πατέρας μου ήταν ξυλουργός και η μητέρα μου μοδίστρα. Η εικόνα του να χρησιμοποιούμε τα χέρια και να δημιουργούμε μ’ αυτά ήταν οικεία. Οπότε δεν ήταν έκπληξη για τους γονείς μου η ενασχόληση μου με τη τέχνη.
Ωστόσο όταν τόλμησα να αναφέρω πως θέλω να ασχοληθώ με τη τέχνη επαγγελματικά, είχαν τις επιφυλάξεις τους. Γι’ αυτό προηγήθηκε της ενασχόλησης μου με την τέχνη, η αποφοίτηση μου από την Φαρμακευτική.
Έτσι ο καθένας πήρε αυτό που ήθελε.
Πώς ξεκινάτε να δουλεύετε ένα έργο; Τι αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης;
Ο μπούσουλας είναι το πάθος. Αυτό με οδηγεί. Η έμπνευση έρχεται μέσα από την αναζήτηση και το ανικανοποίητο στη δημιουργία. Πάντα ψάχνεις το καλύτερο , το αρτιότερο και προχωράς. Κάποτε πας ψηλαφητά, μπουσουλώντας και κάποιες πιο σπάνιες φορές η δημιουργία εκτινάσσεται ανώδυνα. Γέννες είναι. Και σα τις γέννες ποικίλουν οι στιγμές δημιουργίας.
Τώρα με την καραντίνα περισσότερο για να αντιδράσω στην κακή διάθεση είπα να εκμεταλλευτώ υλικά του εργαστηρίου που χρόνια συσσώρευα και έτσι προέκυψαν βαρκούλες αλουμινίου από συσκευασίες του καφέ λάβαρα από κορδέλες επηρεασμένη από τον επετειακό χρόνο που ερχότανε αλλά μπορεί και σαν συνέχεια της ενασχόλησης μου με τα μολυβδόβουλα. Δεν έχει και τόσο σημασία το γιατί .Στη δημιουργική διαδικασία δεν ορίζεις και δεν μπορείς να αιτιολογήσεις τα πάντα. Ο χρόνος στο πέρασμά του κουμπώνει τις ερωτήσεις με τις απαντήσεις σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Τον καιρό της δημιουργίας ο ενθουσιασμός, το πάθος, η περιέργεια, ορίζουν το αποτέλεσμα κι αυτό αρκεί.
Τα έργα σας, συγκινούν το κοινό αλλά για εσάς ποια είναι η στιγμή που σας συγκίνησε στην καλλιτεχνική σας πορεία;
Συχνά χαριτολογώντας λέω πως έγινα καλλιτέχνης για να ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο και ταξίδεψα πολύ συνοδεύοντας τα έργα μου. Σίγουρα ήταν για εμένα μία σημαντική στιγμή όταν εξέθεσα έργα μου στη Λίμα του Περού προσκεκλημένη της ελληνικής Πρεσβείας και είδα την τέχνη μου να αγγίζει ανθρώπους μιας πολύ διαφορετικής κουλτούρας που όμως αγαπούσαν την Ελλάδα και κομμάτια της κουβαλούσαν μέσα τους.
Σημαντικές στιγμές αντίστοιχα έζησα στη Ρώμη και στη Νάπολη που έβλεπα ανθρώπους να συγκινούνται με τα έργα μου. Πολύ πρόσφατα στη Ραβέννα, με τα μολυβδόβουλα, έζησα μοναδικές στιγμές. Αλλά και από την Ιαπωνία έχω συγκινηθεί όπου για 13 χρόνια στην ίδια παγκόσμιας συμμετοχής διοργάνωση με τιμούν με βραβείο ή έπαινο.
Είναι τελικά οι On line δράσεις ένας τρόπος να εξακολουθήσει να υπάρχει η τέχνη την περίοδο της πανδημίας;
Οι καλλιτέχνες είναι εκείνοι που έχουν πληγεί απίστευτα οικονομικά , γιατί είναι πολύς ο καιρός που δεν εργάζονται. Και οι αμοιβές δεν ήταν ποτέ αυτές που θα έπρεπε. Πολλοί καλλιτέχνες με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα πριν πόσο μάλλον τώρα.
Μια on line δράση δεν μπορεί να προσφέρει την ουσία της τέχνης ούτε στους καλλιτέχνες ούτε στο κοινό. Δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε το υλικό, ούτε το χρώμα, ούτε η απόχρωση, ούτε η τεχνική, αλλά κυρίως χάνεται η συναισθηματική επικοινωνία μεταξύ έργου- καλλιτέχνη -κοινού σε όλες τις μορφές τέχνης.
Βέβαια είναι μια λύση ανάγκης για να μη χάνεται τελείως η επαφή και οι καλλιτέχνες να έχουν ένα βήμα, ένα λόγο να δραστηριοποιούνται.
Τι έχει αλλάξει στην ουσία της τέχνης η πανδημία; Yπάρχει περίπτωση να δούμε την δημιουργία ενός νέου κύματος τέχνης;
Οι κατευθύνσεις άλλαξαν. Ήδη όλοι οι καλλιτέχνες έχουν βρει αναγκαστικά νέο τρόπο έκφρασης. Υπάρχει έλλειψη πόρων και υλικών αλλά άφθονος χρόνος. Ο πειραματισμός με νέους και πρωτότυπους τρόπους έκφρασης θα μπορούσε να χαρακτηρίζει όπως συνηθίζεται ένα νέο ρεύμα στην τέχνη.
Αλλαγές συντελέστηκαν σίγουρα τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο. Τα τεχνικά μέσα είναι άφθονα στα χέρια των δημιουργών. Οι συνεργασίες ευνοούνται με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Όλες οι πληροφορίες μπροστά μας με ένα κουμπί στον υπολογιστή.
Έτσι όλοι κάπως πειραματιστήκαμε. Ο χρόνος θα δείξει.
Κερδίσαμε κάτι από την πανδημία;
Πολλά! Η ανθρωπότητα αναγκάστηκε να «κοιτάξει τη φόδρα της» .Εκ των πραγμάτων βρεθήκαμε με τον εαυτό σου και όσα «κρύβαμε κάτω από το χαλάκι» βγήκανε όλα τα στην επιφάνεια. Αυτό όμως είναι και μία ευκαιρία να λύσουμε τα προβλήματα που πλέον βλέπουμε στον καθρέφτη μας
