Γιατί οι μαμάδες αυτό το καλοκαίρι ήταν πιο νευρικές ;

Της Αιμιλίας Αξιωτίδου

Πέρασαν μήνες που οι μαμάδες ήταν κλεισμένες μαζί με τα παιδιά τους στο σπίτι, έχοντας την αποκλειστική φροντίδα των παιδιών τους.

Πώς να ξεπεράσει κάνεις αυτό το στάδιο της υπερφόρτωσης;

Κατά τη διάρκεια του lockdown αυξήθηκε το στρες στο γενικό πληθυσμό αλλά ιδιαίτερα στις γυναίκες. Οι γυναίκες, οι μαμάδες αλλά και οι κόρες ήταν εκείνες που κλήθηκαν να συμφιλιώσουν τη δουλειά, την οικογένεια και το σπίτι. Μέσα από την κοινωνική απομόνωση του σπιτιού συνέχισαν να εργάζονται και ταυτόχρονα να φροντίζουν τα παιδιά τους και πολύ συχνά και τους γονείς τους. Χωρίς βοήθεια και στήριξη ασκούσαν ταυτόχρονα πολλαπλούς ρόλους χωρίς να υπάρχει παύση και ξεκούραση. Οι πηγές μας όμως δεν είναι άπειρες…

Το κλείσιμο των σχολείων όπως και των εξωσχολικών δραστηριοτήτων αφαίρεσε από τις μαμάδες στιγμές και χώρο που ήταν απαραίτητος για εκείνες. Η έλλειψη της ιδιωτικότητας όταν κανείς δουλεύει από το σπίτι χωρίς κάποια ηρεμία, και η έλλειψη του χώρου για να επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να ανακάμψει, αναμφίβολα αυξάνει το στρες.

Μα οι μαμάδες δεν είναι μόνο γονείς, και για να μπορούν να συνεχίσουν να είναι λειτουργικές στο ρόλο τους δεν μπορούν να παραμελούν τον εαυτό τους.

Μια μαμά έχει ως χρέος να διατηρήσει το προσωπικό της νοητικό και συναισθηματικό χώρο της και να επιτρέψει στον εαυτό της να έχει δραστηριότητες ευχάριστες και χαλαρωτικές. Είναι ξεκάθαρο πως για να το κάνει αυτό είναι απαραίτητο να μοιράζει τις ευθύνες, όπου είναι απαραίτητο και να επιτρέπει να την αντικαθιστούν όταν χρειάζεται και θέλει να πάρει χρόνο για τον εαυτό της.

Όταν μια μαμά έχει επιβαρυνθεί πάρα πολύ από την φροντίδα και την φύλαξη των παιδιών της εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, οι ψυχολογικές συνέπειες θα μπορούσαν να είναι σοβαρές και αντιφατικές. Το να εγκαταλείψει κάνεις έστω και για

λίγο χρόνο τον ρόλο του φροντιστή ισως του δημιουργεί ένα δυνατό αίσθημα ενοχής το οποίο όμως εμποδίζει το άτομο να αφιερωθεί αυθεντικά στον άλλον και να έχει μια ουσιαστική σχέση μαζί του.

Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να γεννηθεί ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος διατηρεί δυσλειτουργικές σκέψεις. Γι’αυτό λοιπόν δεν είναι καλό να μένει πάντα κανείς μόνος του με τη φροντίδα των παιδιών αλλά να επιτρέπει στον εαυτό του να έχει στιγμές χαλάρωσης. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα απέναντι στα παιδιά μας είναι πάντοτε απεριόριστη αλλά η φυσική μας διαθεσιμότητα και η σωματική μας διαθεσιμότητα έχει τα όρια της και οφείλουμε να την διαφυλάξουμε.

Και επειδή μετά την καραντίνα το άγχος, η νευρικότητα, ο φόβος και οι φοβίες, μια αίσθηση αβοήθητου, είναι καταστάσεις οι οποίες είναι πια κοινές σε πολλά άτομα είναι φυσικό και οι μαμάδες να έγιναν λιγότερο υπομονετικές. Και παρουσιάζουν μεγαλύτερα ξεσπάσματα θυμού, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγαλύτερα επεισόδια βίας ως προς τα παιδιά.

Είναι σημαντικό λοιπόν να αφιερώνουμε στον εαυτό μας τον χρόνο που χρειάζεται. Η πανδημία μας ανάγκασε να αλλάζουμε ρόλους κάθε δέκα λεπτά, περνώντας από το ρόλο της εργαζόμενης, στο ρόλο της μητέρας, στο ρόλο αυτής που φροντίζει το σπίτι, ασταμάτητα…Και αν ακόμη δεν έχουμε κατάθλιψη δε σημαίνει πως δεν υποφέρουμε…

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως νιώθουμε και μέσα από την αποδοχή των περιορισμών που έχουμε ως έχουμε ως ανθρώπινα πλάσματα , να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χαλαρώνει χωρίς ενοχές!

Αιμιλία Αξιωτίδου είναι Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Θεραπεύτρια Ζεύγους, Ομαδική και Ατομική Ψυχοθεραπεύτρια, Ψυχοπαιδαγωγός, Επιστημονικός Συνεργάτης ΑΠΘ, Ιατρική Σχολή, ΑΧΕΠΑ , Ιατρείο Παχυσαρκίας, Διακοπής Καπνίσματος

Τηλ. 6999521206
– Θεσσαλονίκη: Β. Ηρακλείου 25, (Λουλουδάδικα)
– Αθήνα: Αρχελάου 17, Παγκράτι (Β.Κωνσταντίνου μετρό Ευαγγελισμός).

https://www.facebook.com/Αιμιλία-Αξιωτίδου-1392827551044151/