Ένας πραγματικός καλλιτέχνης που αφουγκράζεται τα μελανά σημεία της κοινωνίας, δίνει το χέρι στους νέους και εμπιστεύεται την επιστήμη. Ο Γρηγόρης Βαλτινός μιλά για όλα τα επίκαιρα ζητήματα στη Vwoman.

Της Κικής Τσάνη

«Όταν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, δεν βλέπω την πόλη, την αισθάνομαι». Με αυτά τα λόγια άνοιξε η κουβέντα μας με τον σπουδαίο ηθοποιό Γρηγόρη Βαλτινό που σήμερα θα ανέβει στη σκηνή του «Αριστοτέλειον» για την παράσταση «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι» που έχει εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς και του χάρισε το Βραβείο Πρώτου Ανδρικού Ρόλου το 2019.

Γαλήνιος, ανθρώπινος, ευγενικός και με πολύ χιούμορ μιλά για την πόλη, το κοινό της και τους νέους, αποκαλύπτοντας αυτά που τον πληγώνουν αλλά και όσα θαυμάζει. Σχολιάζει την κατάσταση που επικρατεί λόγω πανδημίας καθώς και το κίνημα των αρνητών, ενώ παράλληλα, όντας επί δεκαετίες στη σκηνή αλλά και τα παρασκήνια, κάνει αναφορά στις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του θεάματος που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Συγκινείται μιλώντας για τη Θεσσαλονίκη, καθώς όπως λέει εδώ η ζωή και οι ρυθμοί της είναι ανθρώπινοι. Αν και γεννήθηκε στην πόλη, έζησε όλα του τα παιδικά και εφηβικά χρόνια μετακινούμενος. «Αισθάνομαι πως δεν έβγαλα ρίζες. Κάθε φορά όμως που έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, νιώθω πως έχω κι εγώ μια πόλη, μια πατρίδα», λέει χαρακτηριστικά στη Vwoman.gr. Δηλώνει πως αγαπά το κοινό της Θεσσαλονίκης, που με τη σειρά του αγαπά το θέατρο και λαχταράει να βλέπει ωραίες παραστάσεις.

Η Θεσσαλονίκη τον εμπνέει, καθώς όπως υπογραμμίζει, εδώ συναντά δικούς του ανθρώπους. Περνώντας τη μέρα σε ένα ταβερνάκι απολαμβάνει τις μικρές αλλά ουσιαστικές στιγμές της ζωής που του δίνουν δυνάμεις και ενέργεια για να είναι δημιουργικός σε μια τόσο αγχωτική δουλειά. Άλλωστε, όπως εξομολογείται, στη Θεσσαλονίκη βίωσε και την πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του, όταν στα πρώτα του βήματα έπαθε κρίση πανικού επί σκηνής. «Κρατάω όμως τις καλές αναμνήσεις από την πόλη, τη μαγική της τοποθεσία όπου παντού νιώθεις τη θάλασσα, τους ωραίους ανθρώπους και -δυστυχώς- το πολύ καλό της φαγητό», λέει γελώντας και συμπληρώνει ότι τα μικρά και καθημερινά δίνουν νόημα στη ζωή και ότι μόνο με χαρά πετυχαίνεις πράγματα.

Έχοντας μακρά πορεία στον χώρο και απολαμβάνοντας την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου, ο ίδιος δεν επαναπαύεται και πέρα από τη δική του πορεία, ψηλά στις προτεραιότητές του είναι οι νέοι.

«Τους αγαπώ και τους συμπονώ. Βλέπω τις ανησυχίες των παιδιών μου και όλα τα νέα παιδιά τα αντιμετωπίζω ως δικά μου. Όταν κάποιος είναι μεγαλύτερος και γνωρίζει κάποια πράγματα οφείλει να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του. Να πει ‘παιδιά, εγώ το έζησα, το πέρασα, σας το δίνω έτοιμο’. Πρέπει να τους προστατεύουμε από τις παγίδες. Σίγουρα θα κάνουν λάθη για να μάθουν αλλά εμείς πρέπει αυτά που ζήσαμε να τα μοιραζόμαστε», τονίζει. «Με πονάει πάρα πολύ που δεν αφήσαμε ένα καλύτερο έδαφος στους νέους», σημειώνει και υπογραμμίζει ότι θα σταθεί σύμμαχος στη νέα γενιά όποτε χρειαστεί. Άλλωστε, υιοθετεί μια φράση του ήρωα που ενσαρκώνει: «η αγάπη είναι η μόνη λογική πράξη».

Το έργο «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι» παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του διάσημου καθηγητή κοινωνιολογίας Morrie Schwartz, που στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, κατάφερε να αφυπνίσει πνευματικά τον μαθητή του, Mitch Albom, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Επί σκηνής ξετυλίγεται μια υπαρξιακή αναζήτηση ανάμεσα σε έναν σπουδαίο καθηγητή κι έναν ανήσυχο μαθητή, που εξελίσσεται στον χρόνο, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και ανακαλύπτοντας τις σημαντικές αξίες της της ζωής. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα σήμερα και θα βρίσκεται το επόμενο διάστημα στο θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός μοιράζεται αυτή τη σπουδαία ιστορία με τον Γιάννη Σαρακατσάνη, τον οποίο χαρακτηρίζει πανέξυπνο, εξαιρετικά ταλαντούχο, με ευαισθησίες και καλοσύνη. «Ξέρετε, στις μέρες μας είναι πολύ εύκολο να μπερδέψεις την εξυπνάδα με την πονηριά. Στην περίπτωση του Γιάννη δεν χρειάζεται ποτέ να αναρωτηθείς. Είναι αυθεντικός», επισημαίνει.

Ερωτώμενος για την επανεκκίνηση του θεάτρου μετά από την πολύμηνη παύση λόγω πανδημίας αναφέρει πως πάντα υπάρχει από πάνω μας μια Δαμόκλειος σπάθη. «Πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να κόψει μια παράσταση στη μέση. Κάτι που θα μας πάρει τη χαρά», λέει στη Vwoman.gr.

«Τα πράγματα είναι δύσκολα και επικίνδυνα. Αδυνατώ να καταλάβω τους αρνητές που ενώ μπορούν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, την πατρίδα, τον ίδιο τους τον εαυτό κρατιούνται από έναν φόβο του θανάτου και επιλέγουν εν τέλει έναν θάνατο από κορωνοϊό και όχι ένα εμβόλιο για τη ζωή. Λένε ότι προτιμούν να πεθάνουν παρά να εμφανίσουν μία πιθανή παρενέργεια. Ότι οι άλλοι είμαστε πειραματόζωα. Βεβαίως και είμαστε, με αυτοθυσία και παλληκαριά για την κοινωνία μας και τη νέα γενιά γιατί πώς αλλιώς θα γίνει; Τι άλλο έχουμε να φοβηθούμε; Δεν μπορούμε να κάνουμε όνειρα, δουλειές. Φοβούνται λένε μην πάθουν κάτι. Κι εγώ όμως φοβάμαι μην πάθω κάτι και πολλοί μαζί με έμενα. Έχει μεγαλύτερη αξία η δική τους ζωή;», σημειώνει.

«Έχουν τον φόβο ότι θα τους αλλάξει το DNA. Ας αλλάξει λοιπόν για να πάμε ένα βήμα παραπέρα ως κοινωνία. Μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει ο κόσμος με το εμβόλιο», συμπληρώνει σκωπτικά.

Τέλος σχολιάζει το κίνημα #Metoo και τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. «Το απόστημα έχει σπάσει. Από εδώ και πέρα οι επίδοξοι βιαστές και γενικότερα κακοποιητές θα σκεφτούν δεύτερη και τρίτη φορά και όχι τόσο για το ποινικό σκέλος, καθώς βλέπουμε κάποιες πράξεις να παραγράφονται, αλλά πιο πολύ για την αποκαθήλωση που υφίστανται. Αν λέγαμε σε αυτούς τους ανθρώπους να πάνε για ένα διάστημα φυλακή χωρίς να το μάθει κανείς παρά να βγουν στην επιφάνεια οι πράξεις τους, θα διάλεγαν τη φυλακή για ένα, δύο ή και πέντε χρόνια. Αυτό που γίνεται είναι πολύ θετικό για να καθαρίσει ο χώρος του θεάτρου, στον οποίο δεν χωράνε τέτοια στοιχεία και ούτε τον χαρακτηρίζουν αυτές οι κατακριτέες περιπτώσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Βαλτινός, σημειώνοντας πως στους δικούς του θιάσους, δεν υπήρχε κανένα τέτοιο περιθώριο.

Προσθέτει ότι τον ενοχλεί το γεγονός ότι ένα τόσο σημαντικό ζήτημα γίνεται σε πολλές περιπτώσεις βορρά στον βωμό της δημοσιότητας από ανθρώπους που δεν έχουν να πουν τίποτα ουσιαστικό. «Αντί να επικεντρωθούμε στις γενναίες γυναίκες αλλά και άνδρες που μάζεψαν όλες τις δυνάμεις τους για να μιλήσουν για αυτά που βίωσαν, πολλές φορές βγαίνει ο κάθε πικραμένος να πει κάτι που δεν έχει ουσία. Ρωτάνε τον καθένα και του δίνουν βήμα να μιλήσει – ακόμα και αν δεν έχει καμία απολύτως σχέση – για κάτι τόσο σοβαρό», καταλήγει ο κ. Βαλτινός.