Η χειρουργός Γιώτα Σασοπούλου ειδική στις παθήσεις του μαστού, Ιδρύτρια και Πρόεδρος του Γυναικείου Φιλανθρωπικού Σωματείου Νέα Ελπίδα Θεσσαλονίκης μιλάει στη Vwoman για τη δύναμη της προσφοράς

Της Σοφίας Αποστολίδου

Η Γιώτα Σασοπούλου είναι από τους ανθρώπους που αισθάνεσαι τυχερός που τις έχεις γνωρίσει. Μια γιατρός με εντυπωσιακό βιογραφικό(Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ., μεταπτυχιακό στην Αισθητική Ιατρική στη Ρώμη απόφοιτος της ΑΣΠΑΙΤΕ και της  Σχολής Ψυχολογίας) , μα πάνω από όλα ένας άνθρωπος με έμφυτη καλοσύνη και ανάγκη να προσφέρει στους συνανθρώπους της. Η Μαστολόγος μοιράζεται τη συγκλονιστική  προσωπική ιστορία της απώλειας του αδελφού της από ένα ιατρικό λάθος, που την οδήγησε στην επιθυμία να γίνει γιατρός για να μη χαθεί καμία ανθρώπινη ζωή από σφάλμα. Εκμυστηρεύεται τις δυσκολίες  και την έμφυλη ανισότητα που αντιμετώπισε ούσα γυναίκα χειρουργός και μιλάει για τη “Νέα Ελπίδα Θεσσαλονίκης” και το σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο της.

Ποιο ήταν το έναυσμα για να σπουδάσετε ιατρική;

Η ιατρική είναι η μεγάλη μου αγάπη. Συχνά λέω πως αν ξαναγεννιόμουν πάλι γιατρός θα γινόμουν. Γεννήθηκα στην Γερμανία. Τρία χρόνια μετά ήρθε στη ζωή ο μικρός μου αδελφός. Λίγους μήνες μετά τη γέννησή του παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα στο ήπαρ  εξαιτίας ενός ιατρικού λάθους. Θυμάμαι την απόγνωση της μαμάς μου, που ήταν τότε μόλις 25 ετών και έτρεχε μόνη της-γιατί ο πατέρας μου έπρεπε να εργάζεται- από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, με ένα μωρό στην αγκαλιά και ένα κοριτσάκι-εμένα- από το χέρι. Θυμάμαι την απόγνωση της να χάνει ένα παιδί από ένα τραγικό λάθος. Θυμάμαι να μην μπορώ να κρατήσω τον αδελφούλη μου αγκαλιά γιατί πονούσε.Και τη μητέρα μου, μετά το θάνατο του αδελφού μου να παθαίνει κατάθλιψη. Και τότε ως παιδί είπα: «Θέλω να γίνω γιατρός για να μην χαθεί κανένας άνθρωπος από ιατρικό λάθος!»

Πόσο εύκολο ήταν τελικά να υλοποιήστε την παιδική αυτή σας υπόσχεση;

Δεν είναι πάντα εύκολο να κατακτήσεις αυτό που θέλεις, όταν όμως κάτι το θέλεις πολύ τελικά το κατακτάς. Εν μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων έπαθα οξεία σκωληκοειδίτιδα-περιτονίτιδα. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ για αρκετές μέρες και έτσι δεν κατάφερα περάσω στην ιατρική σχολή. Παρ’ όλα αυτά συνέχιζα να λέω πως θα γίνω ή γιατρός ή… γιατρός! Επομένως, η επιλογή της ιατρικής ήταν μονόδρομος. Κάπως, έτσι βρέθηκα στην Ιταλία και μάλιστα μπήκα στους 3 πρώτους, με υποτροφία. Πριν περάσω στην ιατρική γράφτηκα σε μια ιδιωτική σχολή Ψυχολογίας-από την οποία και αποφοίτησα. Οι γνώσεις της ψυχολογίας είναι πολύτιμες σε κάθε γιατρό. Το επόμενο βήμα ήταν να επιλέξω ειδικότητα. Επέλεξα με θαυμασμό τη χειρουργική ακολουθώντας τα λόγια του Ιπποκράτη «Ότι δεν δίνει λύσει το φάρμακο την δίνει το νυστέρι”. Ξεκίνησα την ειδικότητα ως μοναδική γυναίκα ειδικευόμενη!

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε ούσα ή μοναδική γυναίκα ειδικευόμενη χειρουργός;

Σε ένα χώρο ως τότε αυστηρά ανδροκτρατούμενο λίγοι κατάφερναν να συνηθίσουν στην ύπαρξη της γυναίκας χειρουργού. Ακόμη και με την πράσινη στολή κάποιοι συνέχιζαν να με θεωρούν νοσηλεύτρια και να με αποκαλούν “αδερφή”!Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν ηλικιωμένο έκπληκτο να μου λέει:  «Γυναίκα χειρουργός; Αμ εσύ, κορίτσι μου, δεν είσαι γυναίκα, είσαι Μπουμπουλίνα!»  “Μα, και η Μπουμπουλίνα γυναίκα ήταν!» του είπα και γελάσαμε. Σήμερα, με ιδιαίτερη χαρά ακούω από όλο και περισσότερες γυναίκες να μου λένε πως με βρήκαν μέσω διαδικτύου γιατί αναζητούσαν μία γυναίκα γιατρό για τον μαστό.Και αξίζει εδώ να αναφέρω πως σαν γυναίκα της προσεγγίζει με ευαισθησία, με κατανόηση στην γυναικεία φύση και στις ιδιαιτερότητες της. Με λεπτότερους χειρισμούς και βαρύτητα στο αισθητικό κομμάτι.

Πώς προέκυψε η εσωτερική σας ανάγκη να ασχοληθείτε με τον εθελοντισμό;

Η ανάγκη για προσφορά υπήρχε πάντα μέσα μου. Θυμάμαι ένα βράδυ πριν φύγει από τη ζωή ο παππούς μου, τον είδα στον ύπνο μου να ναι μαζί τον αδικοχαμένο μου αδελφό και να με καθησυχάζει λέγοντας μου πως και οι δύο θα είναι καλά. Όταν τον ρώτησα τι με συμβουλεύουν να κάνω στην ζωή. Μου απήντησε: «Αγάπη να δίνεις και αγάπη να παίρνεις». Αυτό λοιπόν έγινε αρχή της ζωής μου.Η ενεργή ενασχόληση μου με τον εθελοντισμό προέκυψε στα φοιτητικά μου χρόνια στην Ιταλία. Εκεί περνούσαμε τις Κυριακές μας με τους συμφοιτητές μου προσφέροντας αγάπη και φροντίδα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Διοργανώναμε γιορτούλες. Πηγαίναμε εκδρομές. Γελούσαμε, διασκεδάζαμε! Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Μάθαμε να εκτιμάται το πολύτιμο δώρο της υγείας. Μάθαμε πως την χαρά όταν την προσφέρεις, διπλασιάζεται! Ο εθελοντισμός μας δίδασκε. Μας ωρίμαζε. Μας γέμιζε χαρά!  Και σε αυτόν τον εθελοντισμό πιστεύω!

Πώς προέκυψε η “Νέα Ελπίδα Θεσσαλονίκης”;

Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα θέλησα να συνεχίσω την εθελοντική μου δράση. Συμμετείχα σε διάφορες δράσεις και συνεχίζω να είμαι μέλος σε σημαντικές ομάδες. Πριν κάποια χρόνια γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσω την δική μου ομάδα. Έτσι γεννήθηκε η Νέα Ελπίδα Θεσσαλονίκης.  Στην αρχή με μια παρέα συναδέλφων και σήμερα με πάνω 160 υπέροχες κυρίες. Οι δράσεις μας είναι πολλές. Τον Οκτώβριο που είναι ο μήνας κατά του καρκίνου του μαστού, δίνουμε τη δυνατότητα σε ανασφάλιστες γυναίκες να κάνουν δωρεάν μαστολογικό έλεγχο. Τον προηγούμενο Οκτώβρη σε συνεργασία με το ΕΚΑΒ  βάλαμε μηνύματα υπενθύμισης για την σπουδαιότητα της πρόληψης στα ασθενοφόρα.

Κάθε  Χριστούγεννα πραγματοποιούμε δράσεις για την παιδογκολογική κλινική του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ Στις 14 Φεβρουαρίου, την ημέρα των ερωτευμένων κάνουμε μία πράξη αγάπης και προσφέροντας αίμα στην τράπεζα αίματος που διαθέτουμε. Κάθε Μάρτιο πραγματοποιούμε επιστημονικό συνέδριο. Με θέματα και προβληματισμούς που αφορούν την επικαιρότητα. Αφιερώνουμε τις Πασχαλινές λαμπάδες μας στην παιδογκολογική κλινική του Ιπποκράτειου.

Κάθε Μάιο, την ημέρα της μητέρας τιμάμε μια ξεχωριστή μανούλα.Τον Ιούνιο την βραδιά της πανσελήνου πραγματοποιούμε αφιέρωμα στα παιδιά με αναπηρία. Ανάμεσα στα άλλα λαμβάνουμε μέρος στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της πόλης. Τον διεθνή Μαραθώνιο. Οι γιατροί μας στην ιατρική υποστήριξη και τα υπόλοιπα μέλη στηρίζοντας μια ευπαθή ομάδα.