Η αγαπημένη ηθοποιός σε μία μοναδική εξομολόγηση, με αφορμή την παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε.” Η Δολοφονία του Μαρά” στην οποία την απολαμβάνουμε.

Της Σοφίας Αποστολίδου

Τη  Γιολάντα Μπαλαούρα τη γνωρίσαμε μέσα από τα «Λιονταράκια του κυρ-Ηλία». Την αγαπήσαμε ως « Ελπίδα Ματσούκα» στην «Πολυκατοικία» και την λατρέψαμε ως «Ρούλα» στα «Καλύτερά μας Χρόνια». Το ταλέντο της είναι μοναδικό, δεν είναι καθόλου τυχαίο που υπήρξε προσωπική επιλογή του σπουδαίου  Γιάννη Δαλιανίδη για να πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική σειρά τα «Λιονταράκια του κυρ-Ηλία» όταν ήταν ακόμα μαθήτρια! Συνομιλήσαμε λίγο πριν  την επίσημη ανακοίνωση του Κ.Θ.Β.Ε.  για την ακύρωση των παραστάσεων της «Δολοφονίας του Μαρά» -μέχρι Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου-επομένως η συζήτηση μοιραία οδηγήθηκε στην ατομική ευθύνη, ένα θέμα που πραγματεύεται και το θεατρικό έργο. Η ευγένεια της και ο επαγγελματισμός της είναι εξίσου  εντυπωσιακά με το ταλέντο της . Παρόλο το έντονο πρόγραμμα της, καθώς μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη, στις  θεατρικές παραστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε.και στην Αθήνα, στα γυρίσματα της υπέροχης σειράς «Τα καλύτερά μας χρόνια»-όπου υποδύεται τη « Ρούλα»- ήταν ευδιάθετη, φιλική και άκρως ευγενική. Η Γιολάντα Μπαλαούρα μίλησε για τα πρώτα της βήματα , για την  αγάπη της για τη λογοτεχνία, που  μετουσιώθηκε σε  έρωτα για την υποκριτική τέχνη,  για τα «Καλύτερα μας Χρόνια» και τη «Δολοφονία του Μαρά». Αποκάλυψε τα συναισθήματα της για την επιστροφή της στη σκηνή του θεάτρου μετά την πανδημία και τέλος μοιράστηκε με τη Vwoman τι της έδωσε δύναμη για να αντισταθεί στην σεξουαλική παρενόχληση στην οποία έπεσε θύμα.

Το ταξίδι σας στο χώρο της υποκριτικής ξεκίνησε σε πολύ νεαρή μικρή ηλικία, όταν σας επέλεξε ο Γιάννης  Δαλιανίδης για να ενσαρκώσετε το ρόλο της  Ηρούς Αργυροπούλου στα «Λιονταράκια του κυρ-Ηλία». Tι σας ώθησε να θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

Ήμουν ακόμη μαθήτρια Λυκείου ,όταν είχα διαβάσει στην εφημερίδα, που διάβαζαν οι γονείς μου , ότι ο Γιάννης Δαλιανίδης έψαχνε νέους ηθοποιούς, αγόρια και κορίτσια για μία ταινία που θα έκανε. Έτσι του τηλεφώνησα , πήγα με είδε ,μου έκανε κάποια δοκιμαστικά και κάπως έτσι βρέθηκα να γυρίζω «Τα Λιονταράκια του κυρ- Ηλία» για την ΕΡΤ. Τα στούντιο , οι κάμερες, όλα ήταν πρωτόγνωρα αλλά  ταυτόχρονα  και πολύ μαγικά για  ένα παιδί που μόλις ξεμύτιζε στη ζωή. Λίγους μήνες μετά ,αφότου αποφοίτησα από το σχολείο έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή. Η αγάπη μου για την τέχνη του θεάτρου γεννήθηκε μέσα από την πρώτη μου αγάπη που ήταν και είναι η Λογοτεχνία. Διάβαζα πάρα πολύ ,ότι βιβλίο βρισκόταν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας : Καζαντζάκη, Λουντέμη, Καραγάτση, Τσίρκα και φανταζόμουν πάντα πως θα μπορούσα να ενσαρκώσω τους  αγαπημένους  μου ήρωες  από τα βιβλία που διάβαζα.

Τί αγαπάτε περισσότερο στην Υποκριτική Τέχνη;

Αυτό που αγαπάω σ΄ αυτή την ιστορία που λέγεται υποκριτική είναι η ανάγκη του να εκφράσεις συναισθήματα και σκέψεις μέσα από ένα ρόλο προσπαθώντας να ανακαλύψεις μέσα από δικά σου βιώματα όλα όσα χρειάζεται για να δώσεις  υπόσταση στον ήρωα που πρέπει να υποδυθείς. Να νιώσεις και να πεις πράγματα που σε μια διαφορετική συνθήκη, μπορεί και να μην τα έλεγες ποτέ. Αγαπάω αυτήν την διαρκή  αναζήτηση, την έρευνα που πρέπει να κάνεις, για να βρεις πως μπορείς να επικοινωνήσεις μέσα από το ρόλο σου με άλλους ανθρώπους. Να τους κάνεις να συγκινηθούν, να σκεφτούν, να στοχαστούν, να γελάσουν ή και να δακρύσουν.  Αγαπώ ακόμη όλη αυτή την ενέργεια που δημιουργείται από τη σκηνή προς την πλατεία και το αντίθετο.

Τηλεοπτικά σας απολαμβάνουμε σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της Ελληνικής Τηλεόρασης ,στα « Καλύτερα μας χρόνια». Τί κοινό έχει η « Ρούλα» , μία γυναίκα στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και πού διαφοροποιείται σε σχέση με τις γυναίκες του 2021;

Η «Ρούλα» της δεκαετίας του ΄70 αν υπήρχε στις μέρες μας, ενδεχομένως να είχε μια πολύ πετυχημένη gossip καριέρα ή να σχολίαζε σε κάποιο πάνελ πρωινής ή μεσημεριανής εκπομπής την τρέχουσα επικαιρότητα. Είναι κοκέτα και καλοβαλμένη, όπως οι περισσότερες κυρίες που βλέπουμε σε αυτές τις εκπομπές. Υπερασπίζεται με πάθος και παρρησία τις αρχές και τις αξίες που της έχει μάθει ο αυστηρός πατέρας της. Τα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής και κάθε τι καινούριο της δημιουργεί αυτή την αντίδραση που βλέπουμε να υπάρχει και στην δική μας εποχή για κάθε τι που δεν μας είναι οικείο. Σε όλες τις εποχές υπάρχουν άνθρωποι πιο συντηρητικοί  που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε νέα ήθη και νέες πραγματικότητες. Πάρτε για παράδειγμα αυτό που ζούμε στις μέρες μας με τα εμβόλια. Πόση αμφισβήτηση υπάρχει γύρω μας τη στιγμή που η επιστήμη έχει κάνει μια αλματώδη πρόοδο και μας έχει παραδώσει ένα τέτοιο όπλο για την αντιμετώπιση του ιού!!! Η «Ρούλα» επί της ουσίας είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη ,αφού έχει εισοδήματα από την πατρική περιουσία. Θεωρώ ότι παντρεύτηκε το δάσκαλο γιατί στο πρόσωπο του βρήκε τον άνθρωπο που της ταιριάζει. Έχουν και οι δύο κοινές αντιλήψεις  για την εποχή τους. Όμως και σήμερα υπάρχουν «Ρούλες», απλώς έχουν το χρώμα της δικής μας εποχής.

Θεατρικά σας βρίσκουμε στη  «Δολοφονία του Μαρά» ένα έργο που πραγματεύεται τα όρια της ατομικής ελευθερίας με το ιστορικό και κοινωνικό καθήκον. Μια σύγκρουση που  βλέπουμε να συμβαίνει και σήμερα στο πλαίσιο της πανδημίας. Πιστεύετε ότι είμαστε πιο ώριμοι ως κοινωνία σε σχέση με την δεκαετία του ’30, όσον αφορά στην ευθύνη μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο;

«Είχαμε κάποτε το ίδιο ιδανικό. Μα δε μπορέσαμε να δώσουμε τα χέρια, γιατί οι λέξεις, οι ίδιες λέξεις όπου λέγαμε, άλλο είχανε νόημα για σένα, κι άλλο για μένα». Η «δολοφονία του Μαρά» είναι μια παράσταση «θεάτρου μέσα στο θέατρο»,  που  δημιούργησε ο Πέτερ Βάις το 1964 ,  όπου οι τρόφιμοι του ψυχιατρικού ασύλου του Charenton το 1808, με την καθοδήγηση του Μαρκησίου Ντε Σαντ,  δίνουν παράσταση με θέμα την δολοφονία ενός εκ των πρωταγωνιστών της Γαλλικής Επανάστασης, του αρχιεπαναστάτη Ζαν Πωλ Μαρά, από την Σαρλότ Κορνταί στις 13 Ιουλίου του 1793. Ο Μαρά υπερασπίζεται το ΕΜΕΙΣ , ενώ ο Ντε Σαντ το ΕΓΩ. Στην εποχή μας και όχι μόνο , πολλές φορές χρειάστηκε να δοθεί αυτή η μάχη. Αλλά ακόμη και σήμερα δυσκολευόμαστε να δώσουμε τα  χέρια,  γιατί οι  ίδιες λέξεις άλλο νόημα έχουν για τον καθένα από εμάς. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο ,ούτως ώστε να είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που διαρκώς θα αναζητά   όλες αυτές τις σπουδαίες και μεγάλες έννοιες που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μπορέσει να ζήσει σε ένα περιβάλλον ισονομίας ,ελευθερίας της σκέψης  και του λόγου ,δημοκρατίας και όλων των μεγάλων αξιών που  μας  είναι αναγκαίες. Όμως η σκέψη και ο λόγος πρέπει να προκύπτουν  μέσα από την βάσανο της γνώσης. Σήμερα  ζούμε σε μία εποχή που μέσω του διαδικτύου ο καθένας μπορεί να διατυμπανίζει τη γνώμη του ,χωρίς αυτό να συνεπάγεται και γνώση. Αν δούμε τις αντιδράσεις που υπάρχουν στη χώρα μας και όχι μόνον , είναι ευτυχές το γεγονός ότι η πλειοψηφία είναι  υπέρ της επιστήμης και της έρευνας. Με πολύ σκεπτικισμό παρακολουθώ και τις άλλες φωνές ,παρόλο που η εποχή, μας ζητάει να δράσουμε γρήγορα για να προλάβουμε αυτήν την πανδημία. ‘Όμως  σε καμία περίπτωση δεν ασπάζομαι το σκοταδισμό που προέρχεται από φονταμενταλισμούς. Κατανοώ το φόβο και την αμφιβολία αλλά έχω επιλέξει να εμπιστεύομαι απόλυτα την επιστήμη και τα επιτεύγματά της. Ούτε θα μπορούσα ποτέ, να επιτρέψω στο δικό μου φόβο να κυριαρχήσει ενάντια στο συλλογικό συμφέρον . Άλλωστε, πολλά εγώ δημιουργούν το εμείς. Η ουσιαστική αγάπη  προς τον εαυτό μας , πραγματώνεται μόνον με πράξεις που ωφελούν το εμείς.

Ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα σας όταν ανεβήκατε και πάλι στη θεατρική σκηνή με ζωντανό κοινό;

Θα σας απαντήσω με ειλικρίνεια πως είχα περισσότερο τρακ ,από ότι έχω συνήθως. Παρότι έχω την τύχη ,να μην έχω χάσει όλο αυτό το μεγάλο διάστημα της καραντίνας την επαφή μου με την τέχνη μου λόγω των γυρισμάτων , αφού  δεν σταματήσαμε καθόλου  τα γυρίσματα  τον προηγούμενο χειμώνα, στην πρεμιέρα είχα αγωνία για το πως θα είναι το κοινό στην πλατεία. Αυτό που με ξενίζει είναι που οι θεατές  αναγκαστικά φοράνε τις μάσκες και  έτσι δεν μπορώ να διακρίνω  τι  ακριβώς τους δημιουργεί , αυτό που συμβαίνει στη σκηνή.  Παραμένει ανοίκειο σε μένα το γεγονός ότι  δεν μπορώ να δω τις εκφράσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Πρόσφατα κερδίσατε ακόμα περισσότερο τον θαυμασμό όλων όταν μιλήσατε ανοιχτά για τον τρόπο που αντιδράσατε όταν δεχτήκατε σεξουαλική παρενόχληση. Τί θα λεγάτε για να δώσετε δύναμη σε μία γυναίκα που έχει γίνει αποδέκτης βίας και τι θα συμβουλεύατε τα νεότερα κορίτσια όσον αφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα;

Όταν έδωσα αυτή τη συνέντευξη δεν είχε ξεσπάσει ακόμη  το κίνημα του  #metoo . Που να φανταστώ τέτοια προοικονομία. Το  πως θα αντιδράσει κάποιος σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση ,όπως είναι η σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο που εργάζεται για να κερδίσει το ψωμί του ,είναι μία συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Είναι θέμα χαρακτήρα ,ποσό δυνατός μπορεί να αισθάνεσαι τη συγκεκριμένη στιγμή ή το πόσο αδύναμος. Σε μένα αυτό συνέβη , σχεδόν ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή μου  από τη Σχολή. Αλλά ήμουν ένα παιδί με πολύ αυστηρό πατέρα , η μεγαλύτερη από τα δύο αδέρφια μου που έπρεπε πάντα να διεκδικώ και για μένα αλλά και για τους άλλους δύο, από το χαρτζιλίκι της εβδομάδας μέχρι την βραδινή έξοδο του Σαββάτου. Αυτό με έκανε να αντιδρώ ,πολύ δυναμικά σε γεγονότα και καταστάσεις. Επίσης το γεγονός ότι τα χρόνια που σπούδαζα στη Σχολή , εργαζόμουνα  στα μπαράκια της εποχής, μου έμαθε πως να ανταποκρίνομαι στα δύσκολα περιστατικά. Ανήκω και σε μια γενιά, που αυτές οι συμπεριφορές ήταν κάπως δεδομένες  ότι θα συμβούν ,όποια δουλειά κι αν έκανες, ειδικά αν ήσουνα ένα νόστιμο κορίτσι ή αγόρι. Εκείνο το μεσημέρι, είχα πάει στο επαγγελματικό ραντεβού, με το παιδί που έβγαινα τότε. Με περίμενε από κάτω. Αυτό μου δημιούργησε ένα ισχυρό αίσθημα ασφάλειας και έτσι αντέδρασα με τον τρόπο που το έκανα. Δεν μπορεί να υπάρχει κανόνας στο πως θα αντιδράσει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια συμπεριφορά. Το σίγουρο είναι  ,ότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Η κοινωνία μας δείχνει να ωριμάζει σε αυτά τα ζητήματα. Και καλό θα ήταν να ακουστούν φωνές και από άλλους χώρους. Όπου συμβαίνουν πολύ χειρότερα από αυτά που ακούσαμε για τοn χώρο του θεάτρου. Η συμβουλή μου για κάθε άνθρωπο που δέχεται βία είναι να καταφεύγει αμέσως στις δομές που υπάρχουν και οπωσδήποτε να καταγγέλλει το συμβάν. Ένας άνθρωπος που σήκωσε χέρι μία φορά, είναι βέβαιο ότι θα το ξανασηκώσει. Να αγαπάμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας μειώνει με λεκτική ή σωματική βία. Τα νέα παιδιά θα τα συμβούλευα να μην φοβούνται να μιλήσουν ,όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Να τα καταγγέλλουν . Να θωρακίζουν τα όνειρά τους με γνώση ,με σκληρή δουλειά , με πείσμα και με πολλή αγάπη και σεβασμό για αυτά που ονειρεύονται!

INFO:

« Η Δολοφονία του Μαρά»

Επιστρέφει από 1 Δεκεμβρίου

Συντελεστές:

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Σκηνοθεσία – Κίνηση: Κοραής Δαμάτης

Σκηνικά: Ανδρέας Βαρώτσος

Κοστούμια – Γλυπτικές μάσκες: Άννα Μαχαιριανάκη

Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος

Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου

Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Αντρέας Κουτσουρέλης

Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστόφορος Μαριάδης

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Πανά

Βοηθός κινησιολόγου: Ευανθία Σωφρονίδου

Επιμέλεια φροντιστηριακού υλικού: Χαρά Αργυρούδη

Βοηθός φωτιστή: Στάθης Φρούσσος

Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη

Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου

Σχεδιασμός δημιουργικού: Σιμώνη Γρηγορούδη

Διανομή

Κώστας Σαντάς: Μαρκήσιος Ντε Σαντ

Δημήτρης Σιακάρας: Ζαν Πωλ Μαρά

Άννη Τσολακίδου: Σιμόνη Εβράρ

Μαριάννα Πουρέγκα: Σαρλόττα Κορνταί

Ορέστης Παλιαδέλης: Ντυπερρέ

Δημήτρης Μορφακίδης: Ζακ Ρου

Θάνος Φερετζέλης: Τελάλης

Δημήτρης Τσιλινίκος: Κουλμιέ

Γιολάντα Μπαλαούρα: Κυρία Κουλμιέ

Τραγουδιστές: Αριστοτέλης Ζαχαράκης, Σοφία Καλεμκερίδου, Νίκος Καπέλιος, Νίκος Κουσούλης

Ασθενείς: Λευτέρης Αγγελάκης, Λουκία Βασιλείου, Μάνος Γαλανής, Ελένη Γιαννούση, Γιάννης Γκρέζιος, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Στέλιος Καλαϊτζής, Γιάννης Καραμφίλης, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Μαρία Μπενάκη, Χρίστος Νταρακτσής, Σταυριάνα Παπαδάκη, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Κατερίνα Σισίννι, Ευανθία Σωφρονίδου, Φωτεινή Τιμοθέου, Νίκος Τσολερίδης

Συμμετέχουν επίσης: Τίμος Αρχοντίδης, Δημήτρης Δανάμπασης, Ευάγγελος Δρούγκας, Κατερίνα Ζησκάτα, Αλέξανδρος Καλτζίδης, Χρυσοβαλάντης Νέστωρας, Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Η κ. Αγγελική Πολίτη (φοιτήτρια του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμενων Τεχνών ΑΠΘ) απασχολήθηκε ως Β’ βοηθός ενδυματολόγου στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης.