Η συγγραφέας που αποκάλυψε τα χρώματα που κρύβει μέσα της η κάθε ψυχή μιλάει και αποκαλύπτει τα μυστικά των χρωμάτων στη Vwoman.
Της Σοφίας Αποστολίδου
Είναι κάποιες φορές που αναρωτιόμαστε τι χρώμα μπορεί να έχει η ψυχή. Κάποιες ψυχές μπορεί να έχουν χρώμα μπλε της ηρεμίας, όταν ανακτάς τις δυνάμεις σου. Κάποιες άλλες ροζ, της άνευ όρων αγάπης. Σε κάποιες άλλες πάλι η ψυχή γίνεται…λευκή. Η συγγραφέας Γεωργία Ανδριώτου αποκαλύπτει όλα τα μυστικά των χρωμάτων και την επιρροή που έχουν στη ψυχή μας και μοιράζεται όλα εκείνα που την ενέπνευσαν για το νέο της βιβλίο «Ψυχές και Χρώματα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νίκα».
Εκτός από συγγραφέας, είστε παράλληλα δασκάλα αλλά και εκπαιδεύτρια Ενηλίκων με εντυπωσιακές μεταπτυχιακές σπουδές. Πώς γεννήθηκε μέσα σας η επιθυμία να πραγματοποιήσετε τις συγκεκριμένες σπουδές;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Δάφια, ένα μικρό χωριό δίπλα στην Καλλονή, που είναι στους περισσότερους γνωστή. Ξεκίνησα τις σπουδές μου στο τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στη Θεσσαλονίκη, που ήταν και η πρώτη μου επιλογή. Δεν ξέρω αν αγαπώ πιο πολύ την επαφή μου με τα παιδιά ή το γεγονός ότι μπορώ να μαθαίνω και εγώ πράγματα διδάσκοντας. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου επέστρεψα στο νησί μου. Και δύο χρόνια αργότερα έφυγα στο Βέλγιο. Όπου και ασχολήθηκα με την εκμάθηση Ελληνικών σε ενήλικες. Έκανα μαθήματα Ελληνικών σε Βέλγους, οι οποίοι πρέπει να σας πω ότι αγαπούν πάρα πολύ την Ελληνική γλώσσα. Είναι πολύ εξοικειωμένοι με την Ελληνική γλώσσα, λόγω της αγάπης τους για την Ελληνική μουσική.
Και πώς γεννιέται η ιδέα να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Έγραφα πάντα. Μου άρεσε πάντα η συγγραφή. Ως έφηβη συνέγραφα στιχάκια για τα Λευκώματα των εφήβων. Επέστρεψα από το Βέλγιο το 2000 και ήρθα στη Θεσσαλονίκη το 2004 με απόσπαση. Τότε ξεκίνησα να γράφω σε ένα διαδικτυακό τόπο. Και κάπως έτσι γνώρισα την αγαπημένη μου Στεύη Τσούτση, που ήταν τότε η αρχισυντάκτρια. Ήταν εκείνη που με προέτρεψε να γράψω. Αρχικά έγραφα ιστορίες για τον διαδικτυακό τόπο που η Στεύη Τσούτση δημιούργησε. Για να γράψω ένα βιβλίο όμως ήθελα ένα πλαίσιο για να είμαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου και στους αναγνώστες. Ξεκινήσαμε λοιπόν με την Στεύη μαθήματα δημιουργικής γραφής. Και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω τις πρώτες μου ιστορίες με ηρωίδες γυναίκες. Πάντα με ενδιέφεραν τα θέματα που αφορούν τις γυναίκες. Οι σχέσεις των γυναικών. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Έτσι οι ηρωίδες των ιστοριών μου δεν θα μπορούσαν παρά να είναι γυναίκες.
Το βιβλίο σας παντρεύει ιστορίες γυναικών με την ψυχολογία των χρωμάτων και το τι πρεσβεύει κάθε χρώμα. Τί αποτέλεσε για εσάς πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο βιβλίο;
Ήθελα το βιβλίο μου να αφορά στις γυναίκες. Στις καθημερινές γυναίκες ηρωίδες. Έτσι ξεκίνησα να γράφω τις δύο πρώτες ιστορίες μου. Ήθελα να μιλήσω για τις γυναίκες. Να δώσω φωνή στις γυναίκες. Ήθελα όμως και έναν συνδετικό κρίκο για αυτές τις ιστορίες. Είχα γράψει ήδη «Το κόκκινο φουλάρι» και στη συνέχεια τα «Μαύρα γυαλιά» και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα ο συνδετικός κρίκος των ιστοριών να είναι η ερμηνεία των χρωμάτων.
Πώς λοιπόν η ερμηνεία και η ψυχολογία των χρωμάτων επιδρούν πάνω στους ήρωες του βιβλίου σας;
Μελέτησα πολύ την ερμηνεία των χρωμάτων. Και είναι γεγονός ότι υπάρχουν καμιά φορά διαφορετικές ερμηνείες για τον συμβολισμό ενός χρώματος. Δράττοντας λοιπόν της ευκαιρίας από τον σημαντικότερο συμβολισμό, έπλεξα την πλοκή της κάθε ιστορίας και έκανα τον κάθε κεντρικό ήρωα της ιστορίας- γιατί το βιβλίο που αποτελείται από μικρές αυτοτελείς ιστορίες- ώστε να δικαιολογεί με τις ενέργειες του το συμβολισμό του χρώματος στο οποίο αναφέρεται η κάθε ιστορία. Οι επιλογές τους, οι συμπεριφορές τους, η κοσμοθεωρία τους, έρχονται στο τέλος να δικαιολογήσουν όλα όσα πρεσβεύει το χρώμα που δίνει τον τίτλο στην ιστορία.
Αν σας ζητούσα να διαλέξετε μία ιστορία το χρώμα της οποίας είναι πιο κοντά στη δική σας ιδιοσυγκρασία, ποια θα επιλέγατε;
Υπάρχουν ψήγματα τις δικής μου ζωής και ψυχισμού σε διάφορα χρώματα. Μικρά-μικρά κομμάτια που λες εδώ είμαι εγώ ή ένας αγαπημένος μου. Νομίζω εξάλλου ότι οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν. Μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς διαφορετικές εμπειρίες όμως τα συναισθήματα που όλοι βιώνουμε είναι κοινά. Και ακριβώς αυτά τα συναισθήματα ήταν που ήθελα να αναδείξω. Μπορεί να το εκφράζουμε με διαφορετικό τρόπο. Όμως νιώθουμε όλοι τα ίδια συναισθήματα, χαρά, λύπη, περηφάνεια. Υπάρχει ένα χρώμα που είναι συνδεδεμένο με έμενα. Είναι το λευκό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγαπώ την ιστορία αυτή περισσότερο από τις υπόλοιπες. Όμως το Λευκό είναι αφιερωμένο στον πατέρα μου που τον έχασα όταν έγραφα το βιβλίο. Την ιστορία με το Λευκό δεν την είχα γράψει ακόμα και ενώ σκεφτόμουν να αφιερώσω το λευκό στην αθωότητα της παιδικής ψυχής και μάλιστα ήθελα να γράψω μια ιστορία για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τελικά αποφάσισα το λευκό να είναι αφιερωμένο στην καθαρότητα της ψυχής που φεύγει.
Ποιο είναι το πιο όμορφο σχόλιο που έχετε ακούσει για το βιβλίο σας;
Είναι ότι : «Τα χρώματα σου με ταξιδεύουν σε κόσμους που φοβόμουν να φτάσω». Είναι αυτό ακριβώς που σας έλεγα και πριν. Τα συναισθήματα που όλοι βιώνουμε είναι κοινά. Καμία φορά μπορεί να φοβόμαστε να τα εκφράσουμε ή να τα εξωτερικεύσουμε. Πάντα υπάρχουν οι προσωπικοί μας δαίμονες τους οποίους είτε θα ξορκίσουμε, είτε θα συμπορευτούμε μαζί τους.
Στο βιβλίο σας εναλλάσσονται τα συναισθήματα χαράς, λύπης, συγκίνησης, όπως ακριβώς τα χρώματα της ζωής.
Στη ζωή μας δεν υπάρχει μόνο ένα χρώμα. Τα χρώμα εναλλάσσονται στη ζωή, όπως και στο βιβλίο. Όμως θα είναι ένα πάντα εκείνο που θα ξεχωρίζει και θα χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Αυτό εξάλλου απεικονίζεται και στο εξώφυλλο του βιβλίο, το οποίο έχει φιλοτεχνήσει ο γιος μου ο Χαράλαμπος Τσιαμπάσης, που είναι τριτοετής στη σχολή καλών τεχνών της Φλώρινας. Ο Λάμπρος έφτιαξε το υπέροχο αυτό εξώφυλλο. Είναι η πιο όμορφη συνεργασία που είχα ποτέ.
Ζείτε μόνιμα σε ένα πανέμορφο νησί της χώρας μας, τη Λέσβο, η οποία όμως παρόλες τις συγκλονιστικές ομορφιές της εξακολουθεί να είναι μια κλειστή κοινωνία. Πως είναι λοιπόν να ζει μία σύγχρονη γυναίκα στην Ελληνική επαρχία;
Υπάρχουν πολλά στερεότυπα, κάποια από τα οποία έθιξα και εγώ στις ιστορίες μου. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που άκουγα και εγώ μικρή. Σίγουρα τα στερεότυπα σε μία μικρή πόλη είναι πιο έντονα από ότι σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Αυτό είναι κάτι που μπορώ να το συγκρίνω καθώς έζησα και στο εξωτερικό, αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Οι γυναίκες σήμερα στην επαρχία προσπαθούν να δώσουν το δικό τους στίγμα και να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Όμως οι έμφυλες διακρίσεις εξακολουθούν να υφίστανται. Η δική μου η γενιά μεγάλωσε μέσα σε ένα περιβάλλον που υπήρχαν έντονες έμφυλες διακρίσεις και στερεότυπα. Εμείς θα πρέπει να είμαστε η γενιά που θα κάνουμε την αλλαγή στα δικά μας κορίτσια.
Τί πρέπει να συμβεί για να επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη αλλαγή και να κατακτηθεί επιτέλους η ισότητα;
Είναι σημαντικό εμείς οι γυναίκες να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας. Να έχουμε φιλοδοξίες. Να μη στεκόμαστε σε ένα γάμο και δύο παιδιά. Τα όνειρα μιας γυναίκας δεν πρέπει να σταματούν. Πρέπει να μάθουμε στις κόρες μας να νιώθουν ελεύθερες, να κοιτάνε μπροστά και κυρίως το «όχι» που θα πουν να είναι «όχι» και να γίνεται σεβαστό σε οποιαδήποτε φάση της ζωής της σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής της. Εκτός από τις γυναικοκτονίες που είναι το ένα άκρο. Υπάρχουν και γυναίκες που ζουν εγκλωβισμένες σε έναν τοξικό γάμο, γιατί φοβούνται να φύγουν. Δυστυχώς η επαρχία δε δίνει επιλογές στις γυναίκες, ούτε στον επαγγελματικό, αλλά ούτε και στον κοινωνικό τομέα. Δεν μπορεί εύκολα στην επαρχία μία γυναίκα να σταθεί στα πόδια της και να καλύψει βασικές της ανάγκες. Αυτό όμως δεν πρέπει να κάνει τις γυναίκες στην επαρχία να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Πάντα υπάρχουν επιλογές αρκεί να πιστεύουμε στον εαυτό μας.
ΙΝFO:
Το βιβλίο της Γεωργίας Ανδριώτου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΝΙΚΑ
Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο και ανακαλύψτε και τα υπόλοιπα βιβλία των εκδόσεων ΕΔΩ
