Η σπουδαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια μοιράζεται την ιστορία της ζωής της και πως από επαγγελματίας παίκτρια μπάσκετ, έγινε δασκάλα και έπειτα τραγουδίστρια χωρίς καν να το έχει ποτέ σκεφτεί.
Της Σοφίας Αποστολίδου
Μια σπάνια φωνή που είναι αδύνατον να μην σε συγκινήσει. Μία γυναίκα μοναδική, η ιστορία της θα μπορούσε να παραπέμπει σε ταινία. Η Φωτεινή Βελεσιώτου είναι μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου που διαθέτει μία συγκλονιστική φωνή που όμοια της δεν υπάρχει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που έχει κερδίσει τον τίτλο της «τελευταίας ρεμπέτισσας». Αγάπησε με πάθος το μπάσκετ με το οποίο ασχολούνταν σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Η μεγάλη της αγάπη τελείωσε όταν έγινε μητέρα. Στη συνέχεια αγάπησε τη διδασκαλία και εργάστηκε για χρόνια ως δασκάλα. Ένα τυχαίο γεγονός, που αποδεικνύει ότι ίσως τελικά κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από το «πεπρωμένο», την οδήγησε στο πάλκο, αρχικά μόνο Παρασκευές και Σάββατα, αφού τις καθημερινές εξακολουθούσε να εργάζεται ως δασκάλα. Ευτυχώς για όλους εμάς, λάτρεψε τελικά το τραγούδι, με πάθος. Και έτσι μπορούμε και απολαμβάνουμε τη μαγική φωνή της. Συνομιλήσαμε ενώ εκείνη ήταν στο μπαλκόνι και ασχολούνταν με την άλλη της μεγάλη αγάπη, τα λουλούδια και μοιράστηκε με τη Vwoman την υπέροχη ιστορία της.
Είστε μία ερμηνεύτρια που διαθέτετε μία σπάνια φωνή, που έχει το χάρισμα να είναι ταυτόχρονα λυρική και δωρική. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με το τραγούδι; Ήταν πάντα η μεγάλη σας αγάπη;
Έπαιζα μπάσκετ 15 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Επαγγελματικά λέγαμε τότε. Δεν πληρωνόμασταν βέβαια από αυτό, πληρώναμε μάλλον περισσότερο, αλλά ήταν πολύ όμορφα χρόνια. Έπαιζα στην αρχή στον «Μελιταία», στην ομάδα του Παπάφειου Ορφανοτροφείου. Μετά έπαιξα στην «Αρμενική» και μετά στον «Μακεδονικό» Νεάπολης.
Και πως σταματάτε τον αθλητισμό;
Σταμάτησα το μπάσκετ αναγκαστικά όταν έμεινα έγκυος στο γιο μου. Δεν είχα χρόνο μετά να παίζω. Ήταν όμως πολύ μεγάλη μου αγάπη το μπάσκετ. Το αγαπούσα πολύ. Έπειτα άλλαξαν τα πράγματα και έγινα τραγουδίστρια και δασκάλα βέβαια νωρίτερα.
Τι κρατήσατε από την ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό;
Το μοίρασμα! Στον ομαδικό αθλητισμό τα πάντα είναι το μοίρασμα. Όπως και στο τραγούδι. Η συμπόρευση είναι μαγική υπόθεση. Το μοίρασμα είναι η χαρά και αυτό το έμαθα από το μπάσκετ. Στο μπάσκετ μεγαλύτερη χαρά σου δίνει το να δώσεις την καλή πάσα για να βάλει η συμπαίχτρια σου ένα ωραίο καλάθι, παρά να βάλεις εσύ η ίδια το καλάθι. Ο αθλητισμός είναι χαρά και είναι κρίμα να βλέπουμε τόσο έντονα φαινόμενα οπαδικής βίας ακόμα και στις μικρές κατηγορίες.
Είστε αισιόδοξη ότι η οπαδική βία μπορεί να εξαλειφθεί;
Μακάρι αυτό να συμβεί. Είδαμε πολύ άσχημα πράγματα μέσα και έξω από τα γήπεδα. Με αποκορύφωμα το τόσο τραγικό γεγονός με την απώλεια του Άλκη. Θέλει πολύ δουλειά για να μπορέσει να εξαλειφθεί η οπαδική βία και να γίνει το άθλημα όπως πρέπει να είναι: γιορτή!
Γιορτή είναι όμως και το τραγούδι. Πριν ασχοληθείτε με το τραγούδι και μετά την ενασχόλησή σας με το μπάσκετ, εργαζόσασταν ως δασκάλα;
Δασκάλα σπούδασα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήρθα στη Θεσσαλονίκη το 1976 για να φοιτήσω στην παιδαγωγική ακαδημία, όπως και έκανα. Αμέσως μετά τις σπουδές μου εργάστηκα ως δασκάλα σχεδόν κατευθείαν, ενώ παράλληλα έπαιζα μπάσκετ. Τότε δεν τραγουδούσα. Το 1983 ξεκίνησα να τραγουδάω.
Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η υπέροχη πορεία στο τραγούδι;
Τυχαία! Ήξερα δέκα τραγούδια στην κιθάρα. Με άκουσαν κάποιοι φίλοι σε ένα πάρτι στο σπίτι μου. Και μου είπαν ότι κάποιοι φίλοι τους έψαχναν μία τραγουδίστρια που να τραγουδά ρεμπέτικα. Εγώ τραγουδούσα ρεμπέτικα.
Νωρίτερα δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό σας να ασχοληθείτε με το τραγούδι; Δεν είχατε τραγουδήσει ποτέ σε κοινό έστω και ως μέλος χορωδίας;
Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τότε να γίνω τραγουδίστρια. Βέβαια συμμετείχα σε χορωδία στην Καρδίτσα, αλλά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ το τραγούδι. Τότε δεν ήξερα από ρεμπέτικο, γιατί δεν το γνώριζα! Δεν το είχα ακούσει. Στο σπίτι υπήρχε μόνο κλασσική μουσική και βυζαντινή μουσική. Στην χορωδία έμαθα και Ξαρχάκο και Μαρκόπουλο και Θεοδωράκη και Χατζηδάκη. Και όταν ήρθα Θεσσαλονίκη έμαθα και το ρεμπέτικο.
Θα ήθελα να σας γυρίσω λίγο πίσω και να σας ζητήσω να θυμηθείτε την ημέρα που κάνατε την πρώτη σας εμφάνιση στη σκηνή. Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύσατε και ποια ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα που είχατε;
Φυσικά και το θυμάμαι το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσα σε κοινό. Ήταν το «όταν πίνεις στην ταβέρνα» του Βασίλη Τσιτσάνη. Νομίζω ότι εκείνο το βράδυ δεν κοίταξα κανέναν, παρά μόνο το πάτωμα. Είχα πολύ άγχος. Δεν είναι εύκολο να ανεβαίνεις στο πάλκο και να τραγουδάς.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η πορεία σας στο τραγούδι, ενώ παράλληλα είστε εν ενεργεία δασκάλα.
Τραγουδούσα μόνο Παρασκευές και Σάββατα. Δεν μπορούσα παραπάνω. Τις άλλες μέρες το πρωί ήμουν σχολείο. Αναλάμβανα τη μουσική και στις σχολικές εορτές, γιατί τα χρόνια εκείνα δεν είχαμε μουσικούς στα σχολεία. Οπότε με την όποια κιθάρα ήξερα εγώ, την ελάχιστη δηλαδή, παίζαμε τα τραγούδια των σχολικών εορτών με το δικό μας τρόπο.
Το πιστεύατε τότε, όταν τραγουδούσατε στις σχολικές εορτές και σιγά-σιγά τις Παρασκευές και τα Σάββατα, ότι θα είχατε συνέχεια αυτή την πορεία στο τραγούδι;
Όχι! Με τίποτα! Πως να το πιστέψω, αφού δεν το επεδίωκα καν να κάνω καριέρα στο τραγούδι. Τραγουδούσα μόνο για το κέφι μου. Και έτσι το κάνω ακόμα δηλαδή. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Το τραγούδι δεν είναι για εμένα αυτοσκοπός, είναι μεράκι. Έχω τόσα πράγματα που κάνω μέσα στην ημέρα. Το τραγούδι είναι η χαρά! Είναι το κερασάκι όπως λέμε στην τούρτα. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα πράγματα που μου αρέσουν και ασχολούμαι με αυτά μέσα στην ημέρα.
Με τι άλλο ασχολείστε δηλαδή;
Καταρχάς, κάθε μέρα γράφω ημερολόγιο. Μάλιστα θα καταγραφεί σε αυτό και η συνέντευξη που κάναμε σήμερα. Ασχολούμαι με τα λουλούδια μου. Βλέπω ανθρώπους. Επικοινωνώ με ανθρώπους. Διαβάζω μουσική που μου αρέσει πάρα πολύ. Είμαι λίγο του Facebook. Δεν ανεβάζω, αλλά μου αρέσει να μαθαίνω μέσω του Facebook γιατί δεν βλέπω τηλεόραση, δεν προλαβαίνω να δω.
Δεν βλέπατε ούτε καν τις «Άγριες Μέλισσες» τις οποίες έντυσαν μουσικά οι δικές σας υπέροχες «Μέλισσες», οι οποίες έκαναν ουσιαστικά μία δεύτερη καριέρα και τις έμαθαν ακόμα και όσοι δεν τις γνώριζαν μέχρι τότε;
Δυστυχώς δεν προλάβαινα να τις δω. Μάθαινα βέβαια ότι ήταν μια πολύ ωραία σειρά, αλλά δεν είχα το χρόνο να τις παρακολουθήσω. Ίσως όταν βρω το χρόνο να τις δω στο laptop μου, στο youtube. Το τραγούδι γράφτηκε το 2008 από τον Γιώργο Καζαντζή και την Ελένη Φωτάκη και έχει τίτλο «Οι Μέλισσες». Είναι αλήθεια, ότι μου ζητάνε συνέχεια της Άγριες Μέλισσες και τους λέω χαριτολογώντας «Παλιά δεν ήταν Άγριες, τώρα τελευταία αγρίεψαν».
Εσείς όταν είστε μόνη σας στο σπίτι ποιο είναι το τραγούδι που αγαπάτε και σιγοτραγουδάτε;
«Τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια», του Άκη Πάνου.
Ισχύει αυτό;
Βέβαια ισχύει! Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από «φαρμακωμένους έρωτες». Άμα «μιζεριάζει» ο άνθρωπος, όλα φαρμακώνονται! Ακόμα και ο έρωτας!
ΙΝFO:
* Η νέα δισκογραφική δουλειά της Φωτεινής Βελεσιώτου «Άδεια ρούχα» κυκλοφορεί σε cd 
από το Ogdoo Music Group.
