Συνέντευξη της προέδρου  του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας μίλησε στην Vwoman

Της Σοφίας Αποστολίδου

Αν ο πολιτισμός της Θεσσαλονίκης είχε πρόσωπο θα ήταν της Άννας Μυκωνίου. Είναι η γυναίκα που μας έκανε να κλάψουμε, να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να ψυχαγωγηθούμε. Είναι εκείνη που οραματίστηκε το φεστιβάλ Επταπυργίου και που ονειρεύεται μία Θεσσαλονίκη με παιδικά θέατρα, μπαλέτα και όπερα, που θα παράγει δικό της πρωτογενές υλικό. Μίλησε για  τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως σύγχρονη  γυναίκα , για τον πολιτισμό στην εποχή της πανδημίας και τις πλούσιες διαδικτυακές δράσεις που πραγματοποιεί το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Είστε μία γυναίκα με εντυπωσιακές σπουδές και διδακτορική διατριβή στην σύγχρονη ποίηση από το πανεπιστήμιο της Σορβώνης. Με ποιον στίχο ποιήματος θα περιγράφατε τη ζωή σας;

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε είπε: «η ποίηση είναι σκέψεις που αναπνέουν και λέξεις που καίνε». Αγαπώ πολύ την ποίηση. Διαβάζω ποίηση και κυρίως Έλληνες ποιητές από την εφηβεία μου και ευτύχισα να σπουδάσω αυτό που αγάπησα. Η ποίηση με ξεκουράζει , με αποφορτίζει ,με συγκινεί και γι αυτό καταφεύγω σε αυτήν. Το να καταφεύγεις στην ποίηση σε σημαντικές στιγμές της ζωής σου είναι μία ζωογόνος ενέργεια. Είναι στάση ζωής!
Αν θα έπρεπε να περιγράψω με έναν στίχο ολόκληρη τη ζωή μου, ίσως και να επέλεγα τον Τίτο Πατρίκιο ο οποίος είχε πει: «Ζωή με χίλια πρόσωπα ,Ζωή μοναδική!».

Είναι ενδεικτικό πως και στην δύσκολή περίοδο της καραντίνας καταφύγατε στην ποίηση και στην τέχνη.

Αναφέρεστε προφανώς στην δράση “ΔιαβαΖΟΥΜΕ” του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, στο πλαίσιο της οποίας αναγνώστηκαν λογοτεχνικά κείμενα που γράφτηκαν στην καραντίνα. Ήταν μια δράση με σκοπό να στηριχτεί έμπρακτα το καλλιτεχνικό δυναμικό της Θεσσαλονίκης παρουσιάζοντας στο κοινό πρωτογενείς πολιτιστικές παραγωγές την περίοδο της πανδημίας.

 

Τελικά υπάρχει κάτι που κερδίσαμε σε γνώση μέσα από την πανδημία;

Με την εξάπλωση του κορωνοϊού για ένα μεγάλο διάστημα να πατήσουμε pause στις ζωές μας και επειδή η εποχή που ζούσαμε πριν ήταν μία εποχή μεγάλης ταχύτητας αυτό το pause μας έδωσε την δυνατότητα να ανασυγκροτηθούμε και να επανατοποθετήσουμε τη ζωή μας και τα θέλω μας.

Όλες οι δράσεις του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας κέρδισαν το κοινό της Θεσσαλονίκης. Ποια δράση του ΚΕ.ΠΟ. ξεχωρίζετε;

Από το 2015 διατελώ Πρόεδρος του Κέντρου Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας θέση που μου εμπιστεύτηκε ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας.

Το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας έχει πράγματι πραγματοποιήσει μία σειρά από σημαντικές δράσεις και όλες οι δράσεις αυτές είναι παιδιά μου. Είναι λοιπόν σαν να με ρωτάτε ποιο από τα παιδιά μου είναι το πιο αγαπημένο μου;

Ωστόσο αν έπρεπε να ξεχωρίζω μία δράση αυτή θα ήταν το “Φεστιβάλ Επταπυργίου και αυτό γιατί είναι μια εξαιρετική ιδέα!
Ένας σύγχρονος θεσμός, σε μία υπέροχη περιοχή , μέσα σε ένα μνημείο μοναδικής αισθητικής . Δημιουργούμε ένα μικρό φεστιβάλ Αθηνών σε έναν εμβληματικό χώρου.

Αξιοποιούμε το Επταπύργιο, το φυσικό φρούρια της πόλης και με αυτόν τον τρόπο δίνουμε προστιθέμενη αξία σε κάθε πολιτιστικό δρώμενο. Η ενέργεια και η ατμόσφαιρα που υπάρχει στο υπέροχο αυτό μνημείο είναι συγκλονιστική!

Επομένως αν σας ζητείτο να τραβήξετε μία φωτογραφία για να αποτελέσει την carte postale της Θεσσαλονίκης να υποθέσω πως θα επιλέγατε το Επταπύργιο;

Κι όμως νομίζω, θα επέλεγα τον Λευκό Πύργο που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν και έμβλημα της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα το ψηλότερο σημείο του, τον πυργίσκο όπου γίνεται καθημερινά η υποστολή και η έπαρση της σημαίας.

Στο σημείο αυτό , που είχε να ανέβει άνθρωπος 25 με 30 χρόνια , είχα την τύχη να βρεθώ στο πλαίσιο των γυρισμάτων για τη συναυλία του Κέντρου Πολιτισμού που πραγματοποιήσαμε με τον Κώστα Μακεδόνα.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν περίπου 4 ώρες μήνα Μάιο. Η εικόνα της παραλίας και του Λευκού Πύργου λουσμένου στο φως ήταν μαγική και θα ήταν η ιδανική carte postale της πόλης.

Για να μπορέσετε να επιτύχετε το όραμά σας, απαιτείται καθημερινή φροντίδα και προσπάθεια , καθώς το κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας οργανώνει ακόμα και τώρα , εν μέσω της πανδημίας, μία πληθώρα ποικίλων πολιτιστικών δρώμενων. Υπάρχει κάτι που έχετε θυσιάσει ως «Άννα» για να μπορέσετε να το επιτύχετε;

Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή γιατί έχω έναν σύζυγο και μία οικογένεια που πραγματικά με στηρίζουν. Ο σύζυγος μου αν και προέρχεται από ένα διαφορετικό χώρο- είναι καθηγητής πανεπιστήμιου και κοσμήτορας στο Τμήμα των Οικονομικών Επιστημών– είναι ένας άνθρωπος που αγαπά την τέχνη και με βοηθά να ισορροπώ.

Στο πλαίσιο της δουλειάς μου χρειάζεται να εργάζομαι καθημερινά 11 και 12 ώρες. Για να ανταπεξέλθω αναγκάστηκα να σταματήσω, το pilates , που αγαπούσα, τις βόλτες που έκανα. Χρειάστηκε να θυσιάσω μέρος από τον χρόνο που περνούσα με τον σύζυγο και τα παιδιά μου.
Ωστόσο με την υποστήριξη του συζύγου μου καταφέρνω και ανταπεξέρχομαι στις  απαιτήσεις που έχει ο ρόλος της μητέρας , της συζύγου, της εργαζόμενης γυναίκας.

Ποια συμβουλή θα δίνατε στις νέες γυναίκες που προσπαθούν να ισορροπήσουν τις απαιτήσεις της καθημερινότητας και τις ανάγκες των πολλαπλών ρόλων;

Εμείς οι γυναίκες θα πρέπει να απενοχοποιηθούμε. Να αντιληφθούμε πως έχουμε να διαχειριστούμε μία δύσκολη καθημερινότητα και πως όλοι οι ρόλοι στους οποίους καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε έχουν τις δικές τους απαιτήσεις. Το σημαντικό είναι να δίνουμε στον κάθε ρόλο της ζωής μας τον ποιοτικό χρόνο που του αναλογεί.

Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που πρέπει να κάνει η σύγχρονη γυναίκα για να επιτύχει τους επαγγελματικούς της στόχους;

Σίγουρα η μεγαλύτερη θυσία είναι ο προσωπικός χρόνος. Χρόνος από την ξεκούραση, από την διασκέδαση, ακόμα και από τον ύπνο. Είναι πράγματα που και εγώ έχω θυσιάσει. Στον αντίποδα όμως έχω κερδίσει την εκτίμηση του συζύγου μου και των παιδιών μου. Έχω δύο χαρισματικά παιδιά για τα οποία είμαι πολύ περήφανη, έναν υπέροχο γιο 23 ετών και μία υπέροχη κόρη 20 ετών και δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από το να βλέπω πως έχω κερδίσει τη εκτίμησή τους.

Ποια γυναίκα αποτελεί για εσάς πρότυπο; 

Πρότυπο αποτελεί κάθε γυναίκα που διαπρέπει σε ανδροκρατούμενο χώρο. Κάθε γυναίκα που ανοίγει δρόμους και που αποτελεί πρότυπο.

Όπως η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Γαλλίδα , συγγραφέας διανοούμενη και φεμινίστρια η οποία είχε πει: « Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι», υπό την έννοια ότι συχνά η γυναίκα θεωρούταν δεύτερο φύλο, γιατί έτσι την έβλεπαν οι άντρες.

Δεν μπορώ να μην αδράξω την ευκαιρία και να σας πάω στο θέμα της γυναικείας κακοποίησης. Επιτέλους ανοίγουν τα στόματα!

Αυτό που έκανε η Σοφία Μπεκατώρου, να παραδεχτεί δημόσια πως έχει κακοποιηθεί , θέλει τεράστια δύναμη ψυχής . Είναι πολύ άσχημο να υπάρχουν άνθρωποι που διερωτώνται γιατί τώρα; Είναι πολύ δύσκολο και θέλει μεγάλο θάρρος να παραδεχτεί μία γυναίκα την κακοποίηση της δημόσια και η Σοφία(Μπεκατώρου) είχε τη δύναμη και το θάρρος να το κάνει.

Είναι ένα πολύ μεγάλο ξεκίνημα! Πρέπει να βάλουμε τα όρια μας και να πούμε τελείωσε πια! Με την δημοσιοποίηση των περιστατικών βίας έχει αλλάξει κάτι , επιτέλους νιώθουν φόβο, εκείνοι που θα έπρεπε να φοβούνται , οι θύτες. Γιατί δυστυχώς μέχρι τώρα φόβο ένιωθαν μόνο τα θύματα.

Σε ποια γυναίκα θα θέλατε να κάνετε ένα πολιτιστικό αφιέρωμα;

Στην Μαρία Κάλας, στην σπουδαία αυτή γυναίκα που ξεχωρίζει για την δυναμική της φωνής της και την εξέλιξη της. Είναι μία γυναίκα που για να κερδίσει ότι κέρδισε πάλεψε πάρα πολύ. Αυτό που έχει μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη μου είναι ένα αφιέρωμα στην μεγάλη ντίβα, που παρακολούθησα την περίοδο που ζούσα στο Παρίσι , στο πλαίσιο του έτους “ Μαρία Κάλας”. Η όπερα του Παρισιού ήταν κατάμεστη και ακουγόταν η φωνή της σπουδαίας Ελληνίδας. Ήταν μία στιγμή μοναδική. Ένιωσα απίστευτη συγκίνηση και περηφάνια.

Ίσως είναι μία καλή ευκαιρία να γνωρίσει και το κοινό της Θεσσαλονίκης την Μαρία Κάλας , γιατί είναι γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε την σπουδαία αυτή Ελληνίδα τόσο καλά.

Να περιμένουμε λοιπόν ένα αφιέρωμα στην Μαρία Κάλλας στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Επταπυργίου;

Οι συνθήκες που διανύουμε εξαιτίας της πανδημίας είναι ασταθείς. Το ίδιο ισχύει και στο χώρο του Πολιτισμού. Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι ότι και φέτος θα είναι μία σύμπραξη όλων των πολιτιστικών φορέων της Θεσσαλονίκης, όπως της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, του Κρατικού Θεάτρου, του Μεγάρου Μουσικής. Στόχος είναι να παραχτεί πρωτογενές πολιτιστικό προϊόν στην Θεσσαλονίκη. Σε αυτόν τον τομέα υπάρχει ένα κενό. Από την Θεσσαλονίκη επίσης λείπουν σκηνές όπερας , μπαλέτου , μιούζικαλ και παιδικές σκηνές. Η Θεσσαλονίκη μπορεί και πρέπει να παράγει πρωτογενές πολιτιστικό υλικό με την σύμπραξη των φορέων της.

Τι αγαπάτε περισσότερο στη ζωή σας;

Αγαπώ πράγματα που ίσως ακουστούν τετριμμένα είναι όμως τα πιο σημαντικά στην ζωή μας. Την οικογένεια μου, τον άντρα μου, τα παιδιά μου. Τους δικούς μου ανθρώπους. Τους φίλους μου, για τους οποίους είμαι πάντα εκεί. Τα ταξίδια. Ένα ποτήρι λευκό κρασί. Γέλια με φίλους. Οι κουβέντες με την αδελφή μου. Η Μπιρίμπα με φίλους , που ανάβει και τα αίματα. Απλά πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχισμένοι!

Θα ήταν παράλειψη μου να μην σταθώ και στις “Ιστορίες της Καραντίνας”, λογοτεχνικά κείμενα, που στην πλειοψηφία τους, γράφτηκαν κατά την διάρκεια της καραντίνας και παρουσιάστηκαν στο κοινό. Ποια ιστορία σας άγγιξε περισσότερο;

Όλο αυτό που βιώνουμε είναι κάτι πρωτόγνωρο . Είναι ένα περιβάλλον ασταθές. Το κοινό έχει ανάγκη από πολιτιστικά δρώμενα. Αυτό έγινε και με τις ιστορίες καραντίνας ήταν μία ιδέα της στιγμής. Το αποτέλεσμα ήταν αφιερωμένο σε όλο αυτό που βιώνουμε. Οι ιστορίες καραντίνας ντύθηκαν με εικόνες της πόλης, της έρημης πόλης. Της Θεσσαλονίκης με άδεια μαγαζιά, με έρημους δρόμους.

Η ιστορία που με άγγιξε περισσότερο ήταν του Βασίλη Μπαμπούλα με τίτλο “θάνατος όπως και να ‘χει”: Υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο κι από τον θάνατο. Να πεθαίνεις μόνος.

Αυτός είναι και ο δικός μου μεγαλύτερος φόβος. Και αυτό είναι και το πλέον οδυνηρό στη πανδημία που βιώνουμε, τo ότι περνάμε την αρρώστια μόνοι και οι άνθρωποι φεύγουν μόνοι.

Αυτό που εύχομαι είναι να είμαστε υγιείς και να περάσει η πανδημία. Να μπορέσουμε να πάμε  θέατρο, να πάμε σε συναυλίες …γιατί σαν το ζωντανό θέαμα δεν υπάρχει.

Διεξάγονται όμως μία σειρά από δράσεις με on line παραστάσεις

Πράγματι! Και η ανταπόκριση του κόσμου είναι πολύ μεγάλη. Είναι ο τρόπος για να συνεχίσει να παράγεται πολιτισμός .Να υπάρχουν θέατρα, μουσικές παραστάσεις. Όμως κάτι λείπει. Το ζωντανό κοινό! Και αυτό δεν μπορεί με τίποτα να αντικατασταθεί.

Κάθε βράδυ, μετά από μία live μετάδοση, βλέπω τους καλλιτέχνες να είναι αμήχανοι, παγωμένοι. Να σταματούν και περιμένουν κάτι. Περιμένουν την αποδοχή του κόσμου, το χειροκρότημα. Αυτό δεν μπορεί με τίποτα να αντικατασταθεί. Εύχομαι να περάσει το συντομότερο δυνατό η κατάσταση που βιώνουμε και να μπορέσουμε να πάμε να δούμε θέατρο, να ακούσουμε μία συναυλία, γιατί το ζωντανό θέαμα δεν μπορεί με τίποτα να αντικατασταθεί.